Ik doe even mee. Wat een …. en een …. en laat ze allemaal de ….. krijgen! …. them, or us!
Na vandaag weer een streepje verder verwijderd van de club. A. heeft zijn opdracht binnen; hij mag voor een kleine vierduizend gulden zo’n 80 uur inzet plegen op het realiseren van een spetterende opening met ‘raamproject’ voor Window 2001.
Op zich niks mis mee, maar waarom zou ik, of jij, of wie dan ook nog iets voor minder dan de ƒ42,50 per uur iets aan de cultuurroute doen? Wat mij vooral verbaasde is dat ik de enige van het team was, die er iets van zei. De beide anderen hielden de mond.
“Je kan echter altijd een eigen project indienen”, was het gevatte antwoord. Als ik nu mijn walkmanproject opvoer is het geld waarschijnlijk op. Er moet bijvoorbeeld nog een ontwerp voor een briefkaart gemaakt worden, die vervolgens in flinke oplage naar de drukker moet. Hoeveel uur werk is dat? Het idee (van mij) was om het venster (van U.) en foto’s van kunstwerken (van L.) te gebruiken daarvoor. Kassa! Ik heb tenminste nog vier uur nodig om het af te ronden en heb al tijd erin gestoken. Kunnen we daarom nog verder met de virtuele toer? Is daar geld voor? En als wij bijvoorbeeld wat gaan doen aan het onverwerkte verleden van het kinderpersbureau (de videotapes) dan moet dat ook kosten, behalve bloed, zweet en tranen.
Ook niet vrolijk ben ik door het resultaat van het werk zoals vastgelegd op de cd-rom bij het boek Havenkwartier (Rotterdam-Porto). Ze hebben het geluid totaal afgeknepen en in mono er mondjesmaat opgezet. Dat is niet zoals ik het mij gedacht had. Een geluk dat ze me ‘vergeten’ zijn onder te brengen bij ‘audio’ in de colofon. Ik hoorde het pas thuis, met de koptelefoon op, alsof alles door een pijplijn binnenkomt. Eigen schuld, had ik er maar bovenop moeten zitten. Nu heb ik al mijn beschikbare tijd besteed aan (mijn) beeldmateriaal.