Geen verlof, toch klussen. Vorige week bij een maat, die moest hoog nodig zijn woning een beetje opknappen, na er ruim een jaar geleden zo te zijn ingetrokken, en dan de afgelopen dagen hier op de overloop. Wel een verschil, een huurwoning een beetje makkelijk faceliften, of het eigen huis grondig aanpakken. Het laatste kost meer tijd en energie, je wilt het goed doen, dus van het een komt het ander. Is de nieuwe trap geverfd, moet de boel eromheen ook. Dan eerst de elektra aanpassen die nog langs het wandje in de gang moet; o ja, die gasbuis zit in de weg en daarachter moet een stukkie muur gestuct.
Lastig te verwijderen lijm op de wand met alle mogelijke middelen aangepakt: afbijt, brander, krabber, schuurmachine; het kost je je klauwen. Grondverf, plamuren, schuren, grondverf, schuren, lakken, schuren, aflakken. Niks bijzonders, dus, geen fresco- of sponstechniek, tis al vreselijk genoeg. Bij de maat was het met wat gaten vullen en twee keer op een dag met muurverf over het oude behang rollen gedaan.
Ik geloof dat ik zojuist de camera gesloopt heb. Had al enige tijd geleden weer breuk in de adapterkabel; gebruikte zolang een universele krachtbron, die evenwel een halve volt te kort kwam. De verwisselbare stekker, waarvan ook de polen (plus of min) omgedraaid kunnen worden, was losgegaan en ik steek ‘m er dom verkeerd om in. Nou geeft die geen sjoege meer en dat gaat me tenminste zo’n €200 kosten, in een fractie van een seconde weg.
Digitale blues. Heb ik nu nog zin te vertellen over die nymfomane kunstenares in z’n keuken, de dikbuikige reactionaire frater in zijn bruine pij op gesandaalde voeten op de openbare christelijke school, de kans die we in ons leven nog hebben op buitenaards contact en wat dat doet met de religieuze mensheid? Niet dus.