Ik moet om mijn ego te blijven strelen wel voor het individualisme lijken, schijnen, heten, dunken en voorkomen. Je bent eenling in verhouding tot andere eenlingen. Mensen moeten beseffen dat ze altijd en overal alleen zijn, maar dat ze tegelijkertijd meestal in een samenleving functioneren. Ik heb het niet over massa versus individu, maar het individu als onderdeel van de (een of andere) groep. Je kan natuurlijk proberen je aan elke vorm van gemeenschap te onttrekken, maar hoe voorzie je dan in je primaire levensbehoeften?
Het vervelende is echter dat veel mensen zich helaas nogal biologisch gaan gedragen in een groep; dan is er ineens een leider nodig en kan de saamhorigheid akelige vormen aannemen. Dat moeten ze afleren; hoe blijf je individu in een samenwerkingsverband? Ik geloof niet dat het kan; de meeste mensen kunnen of willen de verantwoordelijkheid niet aan. Anderen zijn wellicht te dom, te laf, of te gemakzuchtig. In kort bestek het begin van het einde van de ‘ware’ democratie.
Mijn vraag was eigenlijk: moet iedere mens steeds opnieuw het leven in al z’n facetten leven, of is het goed dat er velen zijn die hun leven langs min of meer uitgesleten paden gaan en hun energie steken in het vervolmaken van iets dat hun eigen leven overstijgt? Bijvoorbeeld een traditioneel levende wetenschapper die braaf z’n bijdrage levert aan de ontwikkeling van een nieuw medicijn tegen de een of andere dodelijke ziekte. En als je leven daarvan afwijkt, moet dat dan tenminste de kans geven dat er iets bijzonders uit voortkomt, wat dat ook moge zijn?
handvaardig & huishoudkundig sinds ’t jaar ’00