Zingeving is een mooi begrip; we geven zelf zin aan het leven, dat in zichzelf zinloos is. Zo kan je van alles bedenken, maar het zit in ons hoofd. Vraag is of het alleen in je eigen hoofd zit. In dat geval loop je het risico voor gek te worden versleten. Zodra het in de koppen van meerderen voorkomt, heb je kans dat het een geaccepteerd idee is.
Soms wens ik nooit geboren te zijn geweest, omdat het besef van de sterfelijkheid en de tijdelijkheid van het al dan ondraaglijk is. Anderzijds had ik dat dan niet geweten en de lol van het leven niet gekend. Wat een geluk dat ik hier ben en niet al te zwaar belast met lichamelijke of geestelijke gebreken; wat een pech dat ik niet nog gelukkiger en gezonder ben.
Is het niet vooral zo dat succes over het algemeen aan weinig anders te danken is dan aan een flinke dosis geluk en daar moet je vooral maar onwetend over zijn en blind op vertrouwen? Want je kan natuurlijk net zo goed over voldoende ignorance en confidence beschikken en ook nog eens reuze pech hebben. Het geluk lijkt wel veel vaker met de domme, maar die is misschien ook met minder tevree.
De mensheid gaat nog eens aan religieus fanatisme ten onder, of zou het evolutionair gezien een functie hebben? Ik weet niet of we op de uitkomst moeten wachten.