Ik houd (oha) niet van kunst die ideeën of emoties versimpelt; sterker nog, dat vind ik geen kunst. Dat is politiek, of commercieel. Je moet het juist ingewikkelder maken, het anders gaan zien, er meer bij betrekken, verbanden (laten) leggen. Let wel, dat geldt voor de inhoud; de vorm versimpelen is een wezenlijk onderdeel van beeldtaal, kan prachtige resultaten opleveren en uitermate effectief zijn. Maar dat weten ze in de reclamewereld ook en die zitten met hun tengels overal in binnen onze maatschappij, dus ook de kunsten, die ze op deze wijze uitgehold hebben. Het meeste is plat vermaak.
Zitten we in omschakeling naar een nieuw (elektronisch) tijdperk? Als straks de fossiele brandstoffen hebben afgedaan, mogen we wat blij zijn dat we een infrastructuur hebben die misschien ooit zonder olie en gas overeind kan blijven en we niet terug hoeven te vallen op paard en wagen. Dus een doorgaande ontwikkeling in hoog tempo van ongekende samenwerking van menselijke(?) breinen over generaties heen; (r)evolutie!
Op die schaal wordt de individuele mens steeds kleiner, onbelangrijker. Een thema dat aan de orde lijkt in het voorafgaande onderwerp. Hoe weten kunstenmakers de wereld voor mensen leefbaar te houden? Door ze in slaap te sussen of anderszins te misleiden? Daar hebben we priesters, politici, en (andere) popartiesten genoeg voor. Anderzijds kun je de ziende blinden en horende doven met al je kunnen en kennen overspoelen zonder dat er ook maar iets beklijft. Het moet van twee(?) kanten komen.
Kunst kan wat mij betreft ook zijn het vervangen van de ene chaos door de andere. Kiezen denken we altijd te doen, maar dat blijkt vaak onbewust al voor ons gedaan. Maar inderdaad niet versimpelen.