Net zo goed als ik talloze e-mailadressen had (en nog heb), heb ik ook diverse community-accounts, waar ik vervolgens niets mee doe. Ik dacht er in ieder geval mijn domein mee te claimen, voor het geval het ergens goed voor was. Dan ook maar bij een gemeenschap op meer professionele basis, maar daar heb ik evenmin iets te zoeken. Troosteloos staan ze erbij. De meeste van mijn vrienden zijn niet daar te vinden vooralsnog. Ook de zieke vriend niet; ik heb ‘m onlangs voor het eerst een mail kunnen sturen – z’n dochter beheert de computers bij hen thuis.
Ik vrees dat het veelal ijdelheid is dat de mensen drijft. Het toppunt is twitteren; en al beweren ze dat het ooit de gewoonste zaak van de wereld zal zijn, dan toch anders dan de wijze waarop het nu voornamelijk gebezigd wordt, vermoed ik. Je kan er prima oproer mee veroorzaken, lijkt me. Of dwaalsporen uitzetten, haiku’s verspreiden, boodschappen doen, thuis blijven.
handvaardig & huishoudkundig sinds ‘t jaar ’00