Maand: juli 2012

Vorige week Hunsrück, deze week honds druk. Ik werk mij een zonnesteek (eigen huis, eigen kruis – of is dat geen standaard uitdrukking?) Ik verdien er niets mee, maar denk door het zelf doen een hoop geld te besparen. Dat is, als ik verder geen werk heb waar ik meer mee zou kunnen verdienen. Bovendien prevaleer ik de esthetiek boven de economie (schoonheid doet lijden, maar moet leiden!) en dat kost inspanning en tijd.

Nogal toevallige, soms zoekerloze verschietingen in het licht van de omstandigheden; bossen waardoor je de bomen niet ziet en bergen werk vanwege achterstallig onderhoud.

Toch ook een beetje lol zoals ik aan de straat in de zon sta en zie wat er langs loopt – een aantal prachtige vrouwen! Ik ben geen bouwvakker en fluit ze niet na (was te laat om ze in de ogen te kunnen kijken). Wel heb ik zachtjes muziek aan van alles wat er op mijn computer staat en dan stel ik mij voor wat een indruk dat maakt op passanten. Dat ze denken dat ik een deugdelijke christen ben op het moment dat er orgelmuziek van Bach klinkt, of juist een heidense aso als er stevige alternatieve rock uit de luidsprekers schelt, een overjarige puber stuiterend op remixen, of een belegen ouwe lul met jazzklanken in het gehoor.

Prettig vind ik vooral het ontbreken van druk; dat je het idee hebt dat je helemaal zelf bepaalt wat je wilt doen. Dat is niet werkelijk zo, want dan zou ik waarschijnlijk ergens in het groen op mijn rug liggen (met je fijne vriendin, nog leuker). Ideaal lijkt me nog altijd een oude boerderij ergens in het mediterrane, daar waar ze niet opkijken van een rommelig erf en wat schilderachtig houtwerk. Zo’n huis als dit in deze buurt is en blijft toch kneuterig.
Ik zorg niet om rommel en verval, maar ben wel enigszins gedwongen het bij te houden vanwege een andere standaard, de banken, verzekeraars, buren en de huishoudkunde. Doe je niets dan breek je je nek (het is gauw te vol) of gaat het rotten en kunnen kosten oplopen, vermindert de waarde van het onderpand en sta je ooit met lege handen mocht het uur der waarheid slaan. Natuurlijk, wie dan leeft dan zorgt, maar het spaarzame vooruitzien geeft dit burgerlijk leven vorm. Ik hang er maar net in, onvoorzien, en zou wel eens anders willen. Een romantische inborst?

Als de omstandigheden ernaar zijn, zou het evenzeer genietbaar musiceren wezen. Dit soort weer roept herinneringen op aan verdichte en verklankte zomers uit een (ver) verleden. Meestal kickte ik dan in mijn eentje, maar er waren af en toe sessies met anderen die de moeite waard bleken. (Niet altijd is de lol in het vastgelegde resultaat te beluisteren; anderzijds kon een stroeve partij een magnifiek stuk opleveren, dat alle gezwoeg deed vergeten.)

Een weinig dralend in de ochtend…