We passeerden elkaar zwijgzaam enkele keren direct achtereen precies in het smalste stuk van de doorgang en dit deed me aan als een scene van Tati. Ik moest ook lachen om het nieuws dat gisteren niet het record van 1948 voor de natste dag is verbroken, waarbij de beelden van ondergelopen huizen werden getoond. Het is als tweede of derde worden, misschien zelfs helemaal naast de medailles grijpen.
Zou dit ons kunnen overkomen, geen dijkdoorbraak, maar overstromende riolen? De kruipruimte een zwembad, de tuin een moeras, een stromende beek in het slop? Kans op kortsluiting, maar wellicht met een enkele groep uit nog stroomvoorziening voor de essentiële apparatuur. Gewoon doorwerken totdat elektromagnetische stormen dit ooit onmogelijk gaan maken.
We ondervinden nu al sterke vertraging in ons netwerk; is iedereen op of met vakantie? Groei van zitvlees blijkt geen vanzelfsprekendheid. Slapen en broeien op de troon, handen aan het stuur.
Alsof het een spoorkaart betrof, hebben we het glasvezelnetwerk met rechte lijnen en hoeken en van 45˚ getekend op een al behoorlijk schematische ondergrond. Om te veel compromissen te moeten sluiten hebben we daarin zoveel mogelijk informatie weggelaten; dus geen bebouwing en zeker geen water- en autowegen, waarlangs veel van die kabels getrokken zijn.