We reden aanvankelijk gelijk op, maar ik wist ‘m voorbij te gaan en een verkeerslicht eerder aan te komen. Het was vroeg, donker en kil, precies zoals ik mij voelde, de dag door. ‘s Avonds in de warmte en overvloed gaf het neurale netwerk er de brui aan: sensory overload.
Ik was er als het roerend goed waar tegenaan gepraat en op geschreven kan worden, word verder niet direct betrokken, heb geen inspraak. Weet ook niet of ik dat wel wil, maar het had de dagen anders gevuld. Intussen blijft er genoeg liggen waar ik geen invloed op uit oefen.
Ik zorg voor de verlichting, de ruimte, het materiaal, het gereedschap, letterlijk en figuurlijk. Humor en humeur liggen in het verlengde, tevreden gedurende de bezigheden, wat omslaat in verhouding tot de rest van de belevingswereld. Daar moet ik mij niet meer begeven.
