die zit erop; vastgeplakt, met een hete bout in je kop. het niveau is er niet mee te regelen. de eigen kerstsfeer is toch ’t makkelijkst te verteren. het ergste, het beste, het lelijkste, het lekkerste, het fijnste; ik houd mij op de vlakte over wat ik over mijzelf afroep.
zeldzaam gewoon een testosteron gedreven aarshol, zelfbewust van z’n dierlijke driften en oncontroleerbare angsten, de afkeer van de kleinburgerlijke sentimenten waarmee je bent volgepropt. zoveel ballen als ik al uit bomen heb gelopen de afgelopen week.
ik zeg mij onledig te houden met de muziek en teister andermans oren met het open aanbod, desgewenst ongevraagd, klassiekers voor de traditie en alternatieven ter variatie, verslingerd aan en uit de hoogte vanonder het dak dat schuilplaats biedt.