Labtak

De Indische, of gewone wandelende tak (Carassius morosus), herkenbaar aan felle rode kleur op de voorpoten om vijanden even op ’t verkeerde been te zetten en zich dan te laten vallen, onzichtbaar tussen takjes op de grond.
De opgezochte feiten blijken een openbaring. Ik telde al weer een stuk of tien kleintjes. Is het reeds in evenwicht, gaan er genoeg tijdig weer dood? Begonnen met twee en nu in de vele tientallen, ze zijn nauwelijks te tellen tussen de echte takken.

Bij deze soort komen geen mannetjes aan de voortplanting te pas, aangezien vrouwtjes eitjes leggen waar alleen vrouwtjes uit komen. Dit noemt men maagdelijke voortplanting of parthenogenese. Mannetjes worden in gevangenschap zelden of nooit geboren. Wel komt er gynandromorfisme voor, vrouwtjes die op mannetjes lijken en hen soms ook nabootsen qua (seksueel) gedrag.
Een volwassen vrouwtje leeft enkele maanden en legt in die tijd twee tot drie eieren per dag, in totaal enige honderden. De eitjes zullen na twee à drie maanden uitkomen, afhankelijk van de temperatuur. De kleine takjes die uit de eitjes komen lijken in alles precies op hun moeder, behalve in grootte. Na zes vervellingen zijn de dieren volwassen.
De soort is goed als huisdier te houden. Een ruim terrarium met verse klimop-, liguster- of braambladeren volstaat. Om uitdrogen van de dieren te voorkomen dient het terrarium regelmatig met een plantenspuit besproeid te worden.
(Bron: Wikipedia)

Gemoerd

De moerunit van de lift is aan het slijten; het complete remsysteem moet vervangen worden. Ze verdienen goud aan ons. Er zijn meer dingen waarover te zwijgen valt.
Uiteindelijk is dit een leukere opname dan van al de grijze jazz in huis vandaag; de uitstraling van ouwe mannen was er debet aan. De leider van de band had een mooie vrouw, wiens hairdo als enige toneerde met de muzikale mannen. Je zou kunnen verdrinken in haar ogen met de liefste lach die je weet te grimassen. Het gloeiende hoofd in de schoot, rechter hand op de buik, linker op de wang, vol op de mond gekust. Sexual harrasment in the workplace.

Mooi toch

De oplaadbare koplamp van m’n fiets bleek leeg, maar ik had nog het zaklampje dat we ooit allemaal van de onvergetelijke, net overleden oom Jan hadden gekregen, dat mij al eerder uit een soortgelijke situatie had gered. Nu had ik echter toevallig bij het van huis gaan een post-elastiek van de straat geraapt dat het ideale bindmiddel bleek voor het bevestigen van de lichtbron op het frame. Ga niet zonder!

Moet ik er verder nog wat mee? Het is fijn dat ik opgewekt blijf ondanks het lichamelijke getob. Misschien is het de achillespees en daar moet je mee uitkijken, zei Myriam. Heeft Cor ook gehad en die moest er uiteindelijk aan geopereerd worden. Ga ik ‘m in meer dingen achterna, nu m’n gehoor weer wat te lijden heeft, met dat resoneren bij harde geluiden? Donderdag naar de huisarts.

Ik stelde nog voor toch maar eens het driedaagse weekeinde in te voeren (vrijdag, zaterdag en zondag), voor al die geloven op ons kussen, en omdat we aan vlijt ten onder gaan. Naar aanleiding van wat geleuter met vriendin over weekdagen en een overeenkomstige dag van geboorte die daarom m’n favoriet van de zeven is. In het licht van de eeuwigheid ‘belachelijk’. We gaan elkaar zien die dag.

Laurentius en de armen

Patroon van de bibliothecarissen en beschermheilige van koks, pastei- en banketbakkers, kolenbranders en brandweerlieden. Zijn naamdag wordt gevierd op 10 augustus. [Wikipedia]

Er werd gewerkt achter de schermen, we hebben ons in de hand, uitgeleefden blijven onbesproken, haast is geboden en rust gewenst. Al met al was het prachtig preken voor de eigen parochie.