handvaardig & huishoudkundig sinds ’t jaar ’00
Het nieuwe scherm hangt. Ik vind het snoer wel ok zo. Gebruiksaanwijzing in de la. En als je dan toch bezig bent: Zenk Frappa! Wat een vreselijke medley. (Addams Family – James Bond – My Three Sons – Mongoloid, 1980, Joe’s Demoge, ©2010, Label: Zappa Fan Trust, Cat.-No.: Z.F.T.012.)
De maand is er naar, ik ben aan het oogsten. Dansen en luisteren naar de muziek die ik in jaren verzameld heb, de ruimte hebben in een huis waar je je een tijdje scheel voor hebt gewerkt, en tegelijkertijd routineus kunnen klussen om geld te verdienen en te besparen.
Toch is het alsof m’n graan besmet is; keer op keer keert ze terug en mengt zich in mijn zaken. Zwaardere middelen gebruiken?
Mijn steekneus weer vertoond op de Kaap, gelijk in de weer met die kapotte tv in de expo. Een nieuwe halen bleek nog een hele onderneming. Uiteindelijk uit een van Aren’s loodsen een enorme joekel geleend en die met een ad hoc constructie vastgezet op de bar.
Bij Joop thuis heb ik nieuwe dimms in z’n iMac gezet en z’n dock voor harde schijven uitgepakt en aangesloten. Nou nog een handig backupsysteem voor hem bedenken. Ik kon mijn site laten zien en hem vertellen wat er zich in mijn hoofd afspeelt de laatste tijd.
[Meerjarenprogramma Infrastructuur, Ruimte en Transport]
Mag dit al openbaar gemaakt? Ach, wie komt hier en echt leesbaar is ’t toch niet? Waarschijnlijk is er niets dat niet al bekend is; wij brachten ’t bij elkaar in beeld. Het is misschien de primeur. Ik heb er in ieder geval een goeie zomerwerktijd aan gehad; goed betaalde tropenuren in vakantiesfeer. Nergens heen hoeven, verder niets aan je kop. Nou ja, als dat waar was…
Een kilo minder, centimeters meer
Mijn sensoren te calibreren
De verleden tijd zien te ontstijgen
Nachten te overleven, dagen te benutten
Haast is natuurlijk geboden
Zoals altijd een kwestie van tijd
Dat wat moet, doe je goed. Diep denken is noodzakelijk, maar niet eenvoudig. Ik weet niet wat mij dwars zit. Misschien hadden mijn dromen daarover iets te melden. Ik ben ze vergeten. Ik ben moe.
Gaan we het aan, de toekomst, vooruit en omhoog, samen of ieder voor zich? Het lijkt allemaal zo makkelijk, maar ik zal veel geluk hebben gehad. Of niet meer pech dan waarmee ik begonnen ben.
© Busdom 2005
Heb ik mij toch behoorlijk asociaal gedragen op zijn verjaardag? Was ’t nou avontuurlijk om midden in de nacht over de provinciale weg naar Rotterdam terug te scheuren? Moet ik mij ter ere van Hans een snor en sikkie aanmeten? Waarom niet zijn muziek gedraaid? Hoe kon ik die cassette nou vergeten? Wie van de aanwezige vrouwen heb ik het zwaarst gewogen? Is het toeval wederom niet serieus genomen? Heb ik te doen gebruikelijk vele kansen gemist? Zat mijn haar goed?
Mijn vingers lezen je hemellichaam, mijn geweten schrijft schuld
De werkelijkheid onttrekt zich wetmatig aan het verwoorden
Ontstijgen we, af en toe, slechts onze eigen verzinsels?
Ik kan niet meer spelen, ben als een merel op de vlucht
We kunnen niet blij zijn met de werking van het brein
beter af zouden we wezen met enkele handige schakelaars
Verdriet hoort bij het leven, zeggen ze, het is kil ongeluk
we zijn er aan overgeleverd en het is ongeneeslijk
Alleen blijf je, op weg naar de dood. Herinner je!
Gotsamme, wat is dit zinloos eindeloos troosteloos!
Tegen onze aard in ontkennen dat er ellende bestaat
het einde zien als de verlossing van alle kwaad
Geluk is dom en stom, maar ik lust het wel
De moed die dagelijks verzameld dient te worden
puur om te kunnen ontsnappen aan de zwaartekracht
Elke beweging kan bijdragen aan het vrijheidsgevoel
dat ik nog even wanhopig probeer vast te houden
Dat wat ik hier doe zou ook op mijn domein kunnen, onzichtbaar voor anderen, tenminste, dat hoop je en als je je niet vergist. En wat ik in de openheid doe, heeft geen sjeu.
Mijn emoties zijn niet dood, in tegenstelling tot wat ik vermoedde. Ik dacht aan iets verschrikkelijks en werd er echt akelig van. Met enige inspanning de vrees van mij afgezet.
Ik ben even de deur uit geweest, vanmorgen, toen ik de zoon naar z’n werk bracht, omdat ie weer eens te laat was. Hij heeft het er in ’t geheel niet naar zijn zin. Hopelijk een leerzame ervaring.
Ik ben boos op valse karakters en weet mij er een van. Zijn we zo verworden, of zit het in onze aard? Kun je er boven staan, of is het een voortdurende strijd tegen het primitieve? In plaats van met anderen te vechten, moet je jezelf de oorlog verklaren en je nooit gewonnen geven. Ben je lief of laf?