rap op ’t randje over wat er allemaal is fout gegaan slechts verkeerde benen hebben om mee op te staan veel te mooie woorden hebben je iets aangedaan en juist vandaag hebben we elkaar mis verstaan
had ik vrij van zorg en zonde in de zon gereden niet onbeschaafd door spijkers en snoer gesneden het te veel van alles voor hoofd en buik gemeden in te dikke jas het geloof in eigen wijsheid beleden
op lemen voeten, met knikkende knieën stuk lopen bij vergissing onjuiste gegevens aan elkaar knopen vergeten juist pakken pure tomatensaus te kopen en gemakzuchtig achter het toetsenbord gekropen
Geen idee wat dit metalen spiraaltje in de achterkant van de plint, die aan de lambrisering in de voorkamer van het Elenbaashuis zit, te betekenen heeft. Het is alsof er twee hebben gezeten, of deze eerst op die andere plaats, of dat het iets zou moeten doen om het hout ter plaatse bij elkaar te houden. Doet het er iets toe in het licht van vandaag, met de onheilspellende vooruitzichten?
Deskundigen vrezen een tweede en heftiger golf van besmettingen en intussen lopen de slechte cijfers langzaam weer op, omdat veel mensen de beperkingen niet meer aankunnen of te weinig ernstig nemen. Het lijkt onvermijdelijk. Eigen schuld, zegt Midas, we zijn met te veel; geboortebeperking zou de maatregel zijn, die al veel eerder serieus toegepast had moeten worden. Of gaan we eigenlijk aan onze domheid ten onder? Niet de extreme stupiditeit die exemplaren als Trump, of de mogelijk al dode Kim Jong-un en de talloze complotdenkers tentoonstellen, maar de alledaagse huis-tuin-en-keuken-stompzinnigheid waar we vrijwel zonder uitzondering allemaal mee behept zijn. En niet voortdurend, maar vaak genoeg om op al dan niet cruciale momenten de verkeerde dingen te doen of laten, wellicht zonder dat we het ons bewust zijn. De wijsheid komt soms, achteraf.
Het staat in de sterren geschreven dat ze ons gunstig gezind zijn, zouden astrologen en waarzeggers kunnen beweren, dat we een hete, zonnige zomer krijgen, maar dat niemand op of met vakantie kan en wij open blijven voor bezoek, suggesties en de centen. Is het te mooi om waar te zijn, een geluk bij een ongeluk, of gewoon hoop- en verwachtingsvol, altijd goed gelovig?
Redt de kwetsbare mens de beschaving door het veld te ruimen voor (nog te ontwikkelen) kunstmatig leven, dat bestand is tegen de onverbiddelijke natuur op aarde? Is er cultuur zonder mensheid, of zijn het verschillende begrippen van hetzelfde verschijnsel? Er zal meer dan eens ruim over nagedacht zijn. Wij blijven, al dan niet onschuldige, amateurs in werk en denken.
Het vensterbankgeheim is dat ie nieuw gemaakt is en dat je het er niet vanaf moet kunnen lezen. Het was een goeie dag, maar ik heb nog niet alles terug op het spoor, zo het er ooit al op was. Het is hoe dan ook liefdewerk, als een amateur, vrijwillig. Het geld is op, de goodwill taant, de toko moet door anderen uit de put gehesen worden, het optimisme ten spijt. Beginnen we iets anders voor onszelf? De rust bewaren, onverminderd doorgaan, het spel blijven spelen. Hoe hard is je werkelijkheid?
Anders door de omstandigheden, of omdat ’t zaterdag is, of gewoon omdat er hout gehaald moest worden: lijsten, latten en planken. Gecomplimenteerd, door deze en genen, en je maakt zelf wel uit of het een mooie dag wordt, of niet, soms? Het heeft geregend, droog gehouden, en warm genoeg in het fysieke werk, met veel aspergesoep. Na een half etmaal wakkerheid is het even genoeg geweest.
Tot hoever wil je zakken, vroegen ze. Niet tot aan wat te vrezen valt, was het antwoord.
Weken na zijn overlijden; raam op een kier, gordijn half open Wat meldt het briefje aan de deur van het museum? Het linker straatnaambordje op de oorspronkelijke plaats Waarom verwoorden wat ook te zien is, voor de (be)zoeker? (Hoe reciteer je de haakjes?)
Een uitstapje in de geest van; Breuker’s straatorgelwerk Dansen doe je er niet ongeoefend op, tijdens de lunch De kosten houden aan en lopen op; inkomsten zijn nihil Meester je eigen huis, de andere halve metereconomie
Heeft iemand dit kunnen voorzien en ons gewaarschuwd? De gaten in onze handen, de regenbogen in onze ogen De ochtendjassen waren niet verdicht, maar gesloten Waar laten we alles wat we denken te moeten bewaren?
rechts de rookschade van de brand tien jaar geleden
In mijn vorige onderkomens zaten ze ook onder de ramen in de voorgevel, wandbetimmeringen. Allemaal verdwenen, gesloopt, net als de fraaie originele vensterbanken. We hadden ze goed kunnen gebruiken, omdat ze in de achterkamer en de keuken van onze museumwoning ontbreken. Het okergeel hier is ook een terugkerend deel van de geschiedenis van huizen. Het doet me denken aan de oude trams van de RET, alsof er maar één soort verf beschikbaar was; het geluk is zo’n deur in die kleur in mijn huis te hebben. Een waaier met oude tinten, een merk, Sikkens Rubbol BL Rezisto High Gloss E8.35.65 Okergeel. Verkopen ze bij de Bouwmaat, heb ik gezien. Op waterbasis, huidvetresistent, dat is een ding – andere en oudere watergedragen verven konden daar slecht tegen.
Het wordt routine; na het vijfde raam heb ik het wel gehad. En ik ben er nog niet. Tijd voor iets anders, de lambrisering, de elektra, op te lossen problemen. Zelfs het bejaardenrooster van halve dagen gaat me tegenstaan.
Het is stil aan het front. Meningen en ervaringen worden niet geventileerd, opdat ze ons scherp houden; ik werd er sowieso edgie van. Het gezonde verstand dat op voorhand niet gebruikt wordt. Vreemd fenomeen: in de tijd dat ik in de alternatieve sector zat, was het behoorlijk sektarisch. Inmiddels blijkt een heleboel onzin uit zie hoek meegelift op het grote gelijk van het gevaar van verspilling en vervuiling. En dat dan juist ‘hoger’ opgeleiden (hoger dan wat?) voor die onzin gaan. Het afgesloten wereldje, met vnl. ‘gelijkgestemden’ dreigt ook hier; er worden rare ideeën verkondigd. Het duurt even voordat je in de gaten hebt wat onzin is en wat niet. Eigenlijk lukt dat pas goed, nadat je het achter je gelaten hebt.
De wereld wordt steeds kleiner; we missen elkaars warmte, de nabijheid, de aanraking. De betekenis die we hebben voor elkaar. Het is eigenlijk allemaal fokking triest, al heeft het heeft geen zin erom te treuren, omdat het je nog verdrietiger maakt.
Bij het schoon krabben van de achterkant van de raamlatten komt een vermoedelijk organische stank vrij. Zit er de neerslag van kookdampen van Wally en Esther in, of misschien zelfs resten van henzelf? Ik dacht nog aan beenderlijm, maar die ruikt anders en daar waar het verf betrof was de geur ervan direct herkenbaar. Het domein wordt gedeeld, beveiligd met een certificaat, opgewaardeerd, we openen een winkel, we drinken erop, we maken het mee. Het is alsof het ons insluit, besluipt en bekruipt, in de roestige raderen, de verstofte machine, het versleten zijn. Het doet er niet toe, er is wellicht een volgende dag, met zon en warmte, nieuw elan. Het zoeken naar woorden voorbij de slaap, betekenis voorbij het leven, ruzie voorbij een rede, is uiteraard zinloos, ondanks de constructie, de syntax, en echo die weerklinkt. Het verdrijft de tijd, het verstand, het evenwicht, zo die er al waren. Kan een slecht mens goed worden, een mens beter zijn, dan een ander, of een dier, überhaupt?
Voor het eerst sinds ruim een decade stroomt er weer water in Wally’s voormalige woning en dan uit de kraan, niet langs de plafonds en de muren. Het voorlopig gemonteerde exemplaar heeft al minsten een derde leven, een tweede in dit huis, na eerst in de keuken beneden gewerkt te hebben. De aandacht richt zich nu op het raam, de omlijsting en de (nog te scoren) vensterbank.
Zoals de wind waait gaan we…
Beheer cookie toestemming
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
