handvaardig & huishoudkundig sinds ‘t jaar ’00
Jazz is not dead, it just smells funny… (Frank Zappa)
Weer een jazzlezz van Ruud Bergamin met Cruise Control, het in één adem noemen van jazz en blues. Alleen voor oude mensen? Ruud geeft ook cursussen (€101) elders op donderdagmiddag. Altijd gezellig, genoeg te beluisteren, met eten en drinken, en het swingt de tent uit (de deur op een kier voor de covid19-luchtverversing; de wtw’s werken op volle toeren, zoals gewoonlijk) – hier dan.
De Spaanse/Cubaanse volkskeuken; Betlem Taravilla en Yaruceh Bravo koken: ensaladilla rusa, linzen met ossenstaart, salade, gebakken banaan, rijst, flan met vruchten. Voor de vegetariërs was er tofu. We draaiden twee shifts, om zo veel mogelijk mensen een plezier te kunnen doen. Het werd middernacht.
Wat is onze plaats in de wereld, als individu, als deel van een groep, een cultuur, als inwoner van een stad, een land, als lid van een geslacht, een soort? Wat speelt zich daarbuiten af? Al hetgeen dat tot ons komt via de (sociale) media door middel van al dan niet betrouwbare verslaggeving, op waarde te schatten door gebruik van gezond verstand en een kritische beschouwing van al dat beweerd wordt en de gebezigde (genoemde) bronnen.
Het kan zeer verontrustend zijn, vanuit eigen perspectief, of dat van degene(n) die het overkomt, als het ver van je vandaan lijkt te zijn. De migratie van mensen op de vlucht voor honger en geweld, op zoek naar een beter leven, de teloorgang van de democratie in de Verenigde Staten (en in zekere mate in andere westerse landen), de opkomst van dictaturen sowieso, de sombere vooruitzichten voor het (leef)klimaat van mensen, de aanhoudende dreiging van ziekte en verval (van rechten, vrijheden, saamhorigheid, etc.), de onmacht van personen, partijen, en systemen, als een niet al te willekeurige opsomming.
Wij zijn de rijken, als natie, als ‘overheersende’ cultuur, misschien ook als stedeling, als drager van beperkte lasten, als bezitters van vrije tijd en ruimte, voorzien van informatie, medische en financiële zorg, meer dan genoeg goed (geestelijk) voedsel, een huis (wellicht), een tuin (misschien), en een ruime mate van zelfbeschikking (binnen de beperkingen van het het brein ;-). We hebben genoeg te delen, zelfs binnen de landsgrenzen, waar armoede, woningnood, onderdrukking en andere tekorten nijpend kunnen zijn. Iedereen een druppel en het koelt de gloeiende plaat.
Is het leven te kort? Als je er geen genoeg van kan krijgen, gesteld dat je er van hebt, of denkt nog te kunnen, maar uitzichtloosheid kan maar beter kort duren, ellende is beperkt te verdragen. Wanneer vinden wij het genoeg? Uiteindelijk is het genoeg met ons.
We hebben het niet in de hand, in tegenstelling tot wat sommigen ons willen doen geloven. Onwerkelijke machthebbers, die de macht niet hebben, of niet alleen, of anders dan gedacht, die net zo sterfelijk zijn, maar veel doortrapter, gewetenlozer, of kortzichtiger dan wij (vermoeden). Het is minder eenvoudig dan het lijkt en toch ook niet te moeilijk om vast te stellen dat het zo is. Wat is hierop jouw antwoord?, is de vraag die ik mij stel.
Het is een mooie kaart geworden; je kan erop navigeren volgens Anton. Als teaser naar de (potentiële) opdrachtgever gestuurd. Een volle onbetaalde werkweek vooralsnog. De hoog(/diep)telijnen uit gis-bestanden van de topografische dienst zijn omgezet in vlakken en gepast in onze ondergrond. Hoeveel sneller is dat dan zelf tekenen? De lijnen zijn vaak opgedeeld, soms dubbel en ‘zwaar’ met een overdaad aan punten. Versimpelen (het aantal punten terugbrengen), koppelen, de dubbele eruitgooien, en aanvullen langs de kusten alvorens er gesloten vlakken van te maken, die in de gewenste stijl (met tint voor de aangewezen waterdiepte) worden gezet.
Tegelijkertijd ook de bestaande kaartdata aangepast naar de meest recente gegevens die ik uit de bitmap-bestanden van de topografische kaart haal door de lijnen en punten naar die ondergrond te voegen. En dan alleen de gewenste: grotere wegen, plaatsen en wateren, de aldoor veranderende kustlijnen van de eilanden en zandplaten, en, indien nodig, de grens tussen hoog en laag land, die ‘opgesloten’ zit in een samengesteld pad met een ‘doezel-effect’. Tot slot moet het afgewerkt worden tot een rustig schematisch beeld met strakke lijnen en curves die goed op elkaar aansluiten.
De verhalen van bewoners voor bezoekers van de Kaap vanuit onze popup-winkel; de nazomer is er naar. Het was geen spoedklus, maar in een halve dag geklaard. Kopfoons opladen, luistervoorstelling downloaden, opzetten van zender, mixer, microfoon en laptop op de lokatie en onze gasten zijn drie kwartier in verleden, heden en toekomst van de ooit sjieke laan en diens ingezetenen, op strandstoelen of aan een tafeltje.
Voor de hongerigen was er een Syrische maaltijd met groene linzensoep, plat brood, hummus, gerookte aubergine (baba ganoush), en sperziebonen in pittige saus. Dorst is altijd te lessen met koude en warme dranken. Tevreden en voldaan kan iedereen op huis aan.
Ik was van de kaart, erin gekeken en gespeeld. Het kan in de pedaalemmer; het deksel functioneert. Wat als je afgezonderd op je eiland zit, alles alleen te klaren? Rondlopen en -fietsen tot middernacht zonder ergens te komen buiten het huiswerk. Er hoeft geen getuigenis geschreven te zijn, er moet geen bewijs geleverd worden, er zal geen onoverkomelijk gevolg uit voortvloeien.
Ik kan me vergissen, maar het lijkt me een Trump lui van de ergste soort: zo geniaal als dom.
Niet(s) opgelost vooralsnog. Het kunststof half zo dik als bedoeld en ga je het nog aanwezige glas zien vanaf de straat? Vastplakken om het te (ver)zekeren? En waarmee dan? En kit voor de randen of ‘ouderwetse’ mastiek? (Heb ik thuis nog?) Of gewoon nieuw glas bestellen en halen? Als dat goedkoper is… Er moet ook geschilderd gaan worden.
Twee door een spin gevangen wespen waren in het voorbijgaan aan m’n broek blijven hangen; met een beetje hulp kon de ene zich uiteindelijk loswerken. De andere was als een mummie ingekapseld. Hoe het spinsel te verwijderen zonder het dier te kwetsen?
Terug in bescheiden drukte, moeite doen om de regels te handhaven, de wind en schaarse zonnestralen voelen, spullen en relaties herstellen en niet verwachten dat ze verder op je rekenen dan waarvoor je aangenomen en opgeroepen bent. Het is en blijft een zakelijke overeenkomst.
De muizen vieren vooralsnog feest en dansen om de muizenval. We zullen het gif hen opdringen. Het is vlees eten of de wijk nemen. Hoe voed je op, met zinvol geweld, of het goede voorbeeld, of zal de wal het schip en onze natuur het tij keren? Ik zoek mijn weg in de gebruiksaanwijzingen.