Ik heb de schurft aan lokale wegen die zich voordoen als regionale; dus als ik ze in de smiezen heb, flikker ik ze eruit. Anderzijds wordt ik er zelf regelmatig uitgeknikkerd als ik te veel wil verschuiven. Het kan koud en mistig zijn, maar het koelt het hete hoofd. Genoeg brood, lekker rustig en snel alles vergaard. Kapucijners en vega braadworst, een pot piccalilly die niet open gaat, bijna uit de tijd zijnde televisiememes; we lachen genoeglijk.
Dans je werk, werk je dans. Er is nauwelijks tijd voor sociaal gedrag. We zitten hier goed, in de historische rivierklei; je kan er potten van bakken, maken en breken. De jeugd zit op de bank en bepaald de sfeer, arbeidt voor de toekomst. Meters maken we niet.
Ik heb rekeningen, ik heb geld, maar hoezo hebben we als mensheid rekening te houden met enorme verliezen door de pandemie? We hoeven geen schulden te betalen aan buitenaardse mogendheden; we moeten de welvaart beter verdelen. We hebben iedereen en overal van het minimale aan beschikbare essentiële levensmiddelen te voorzien en dat kan naar de omstandigheden van gevers en ontvangers. Het zou een enorme inspanning zijn, maar menskracht genoeg, zou je denken. Tijd is er ook genoeg, mits er onmiddellijk of zo snel mogelijk mee begonnen wordt. Helaas ligt de bal bij degenen die bij machte zijn het voortouw te nemen in deze en onder hen zijn er de onwilligen, die kennelijk voordeel denken te hebben aan de ondergang van velen. Het is al gauw een utopie als je de bezwaren en onmogelijkheden opsomt, maar imagine (John), de wereld zou als één kunnen leven. Dit is evenzeer de aard van de mens. Ik krijg al hoofdpijn bij het idee hiermee daadwerkelijk aan de slag te moeten; hoe organiseer je zoiets? Ik kan me nu verschuilen achter mijn bescheiden inkomen en zuinige levensstijl, maar kan niet ontkennen dat die ongelooflijk comfortabel is, in een (relatief) grootst mogelijke vrijheid. Is een bureaurevolutie een realistische, of misschien zelfs de enige oplossing? Je mag ook je stem laten horen vanaf je twee- of driezitter.
Is een loterij een oplossing? Ieder mens wordt gekoppeld aan een ander en je verdeelt wat je hebt. Er wordt een onderscheid gemaakt naar gemiddelde(n); een denkbeeldig, evenwel uit te rekenen middelpunt, de gemiddelde welvaart van de wereldburger, waar omheen gekoppeld wordt. Of moet het naar ratio van wat je hebt, waardoor vermogenden met meer mensen zouden delen? Zijn er wiskundigen die zoiets al eens bedacht hebben, zijn er formules voor, algoritmes? Eigenlijk zijn die systemen er al, is de wereld een alomvattend kansspel, maar kan je gerust stellen dat de spelregels oneerlijk zijn en de kansen daarmee zeer ongelijk. In wezen wordt er lokaal al genoeg gedaan; mensen delen van alles. De grenzen van hun gemeenschap worden op velerlei wijzen bepaald: het kan naar plaats, naar welstand, naar cultuur, bloedverwantschap, overtuiging, noem maar op. Daar gaat al gauw een willekeur en een barrière in schuil die maakt dat het ongewenst kan zijn voor een rechtvaardige uitkomst. Zo is het en niet anders, amen.
Stroomopwaarts, zou je kunnen zeggen, maar er moet nog flink geroeid worden. Het was en blijft nog even af en aan lopen, voor de installateur van cv en afzuiging, de loodgieters voor gas en water, de keukeninstallateurs voor fornuizen, aanrechten, vaatwassers, koelers en vriezers, de elektriciens voor 400 en 240V installatie, het brand- en inbraakalarm, de internetaansluiting, de tegelzetters voor vloer en wanden en de aannemer die nog wat deuren en plafonds heeft te plaatsen. Daarna mogen we zelf de laatste hand leggen aan sanitair, een extra keukenkraan en afvoer, een spoelbak achterin en uiteindelijk de lichttoetreding via de voorzijde. Voor die aan de achterkant zijn we afhankelijk van de VvE voor akkoord en een constructeur, die een stalen frame moet gaan plaatsen, waarna een pui met ramen en deur erin kan. Man en macht? Vrouwen aan het roer(en)!
Ik besloot dat één deprimerende omgeving op een dag genoeg was en toog na een uur terug op huis aan. De zon scheen bijna recht van voren, de temperatuur al weer hoger dan de acht graden heen. De zon op z’n hoogst als je op zolder in de Lauwerszee zit. Er is genoeg te doen, maar geen lijstje om (van)af te werken, het postkantoor moet bemand. We vangen muggen, waren reeds gewaarschuwd voor een grote kans op overlast.
We eren de gebroeders De Wit, Michiel de Ruijter, Piet Hein, Maerten Tromp en schamen ons voor Witte de With, hekelen de Oranjes, vieren onze Leonardo in de persoon van Cornelis Drebbel.
Inhalen wat we gemist hebben, maar dat is onmogelijk voor tijd en slaap. Ben je aandoenlijk als je slaapt en droomt van lijnen en vormen die op elkaar passen?
Het verleden werpt ze vooruit, de toekomst achteruit, ze worden langer bij het laatste licht; je moet de goede kant op kijken.
Het is een gemoedelijke stad vol vriendelijke mensen, zeker als de zon schijnt en je ze tegenkomt. De genetische en culturele diversiteit toont zich alom. Onze postbode is mooi en lacht, om verliefd op te worden. Op de Kaap is het rustig, vrijwel niemand in huis, het werk ligt stil. De dood waart rond.
Het zijn niet de woorden zelf, of de opeenvolgende zinnen, maar dat het een kunst is om van niets, een beschrijving van een gebeurtenis, iets, een vertelling met een belofte of een beleving, te maken moge bewezen zijn door schrijvers die weten te boeien. Ik weet niet of ik ze echt benijd, de fantasten, de verhalers, al is het achterwege kunnen laten van de verleiding aantrekkelijker dan het onvermogen ertoe. Hoeft puur niet puriteins te zijn, realistisch niet de waarheid, de smaak als geheel niet te herleiden tot de afzonderlijke ingrediënten? Bezieling moet het hebben, hoe dan ook, en die lijkt alleen te kunnen voortkomen uit overtuiging. Even is er geen plaats voor twijfel, al mag je achteraf spijt hebben, zolang het maar gedaan is. Hoe erg kan en zal je een ander ermee kwetsen? Meer dan je lief is, weet je ook wel, maar dan vooral omdat het weerkaatst. Dit heet reflectie, dacht hij geamuseerd.
Hap sap, Willem Breuker. No nonsense, misère, verwend en vrijgelaten – vrij gelaten – de zon in de verkleurende bladeren, witte wolken in het blauw, echter zonder de buitengesloten kilte van het seizoen en geluiden van vervuilende bedrijvigheid, groot en klein nieuws gefilterd als koffie, en het gevoelen bepaald door sentimenten waarvan de chemie in ieder geval de oorzaak lijkt, Re-Re-Re, Derek Bailey. De schrijfmachine trekt strepen en geeft de geest. Het lint in een andere en je bent de draad kwijt.
We schrijven: Voor het aanvullen van de dijken en polders op de Waddeneilanden in onze kaart kunnen we maximaal een dag rekenen, maar het omzetten naar een gis-systeem van onze data is een ander verhaal. De deels met de hand overgetekende en deels gekopieerde dijklijnen uit de shapes van het RCE (incluis verdwenen dijken) kan in een bestand geplaatst worden, samen met (al oudere) dijkringen, waaronder een afbeelding van onze uiteindelijke kaart. De gekleurde vlakken, die een vijftal perioden sinds de middeleeuwen tot heden en zo het verloop van de (wadden)kustlijn weergeven, zijn op basis van zeer schetsmatige bronnen en gegevens omtrent ligging en ouderdom van dijken en polders, die vaak onduidelijk of tegenstrijdig zijn. Die vlakken georeferent maken kost veel extra tijd. MAPublisher, een vrij prijzige AI-plugin, zou dit kunnen vergemakkelijken, maar die hebben we vooralsnog niet.
Het kost me enige tijd en moeite om deze formulering er door te krijgen. We willen niet onprofessioneel overkomen en ons evenmin in de vingers snijden. Eigenlijk lopen we al achter de feiten aan en drukt het vele werk tot op heden de uurprijs naar een minimum. Maar als je verder niets te doen zou hebben in deze spertijd…
Ik meen die linkse ooit gekocht te hebben, de andere zijn allemaal gekregen via de echtgenote. Alleen de voorlaatste was van mijn moeder, die ik gewoon had meegenomen, omdat ze het ding niet gebruikte en het al jaren in een la lag. Het kreng is onbetrouwbaar gebleken – afgelopen vrijdag oproepen gemist van de (huis)vormgever en de loodgieter – dus ben ik teruggevallen op de kleinste, de enige die het nog doet. Ze gingen oorspronkelijk vee langer mee op een batterijlading, maar de leeftijd van de accu(‘s) doet daar flink aan af.
de dagafsluiting van Johannes B, geen ringtone
Beheer cookie toestemming
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
