Aanvankelijk had ik niet eens door dat de klok verzet moest worden. Eerder had ik al het nieuwe os geïnstalleerd, wat merendeels vlekkeloos lijkt te zijn gegaan, en een zooi tegengekomen batterijen in de lader gestopt. De zon verdwijnt, enkele buien vallen, radio en podcasts geluisterd, het laatste wasgoed geruimd, overtollig haar gesnoeid, en gedanst op de keukenvloer, die daar uitermate voor geschikt is.
Rust in de tent, goed programma, en het is steeds vroeger dan je denkt, zo leef je met de klok, eet je wonderbaarlijk lekker geheel plantaardig, klaar je de klus, neem je de verse erwtensoep mee en neem je je voor om gerookte peen zelf te gaan maken, als je het geduld er voor hebt. De klaplopers vallen nog niet door alle manden. Verwikkeld in het vertellen over de impact van de lockdowns op Belvedere, totdat ik weggeroepen werd voor de mogelijk vastgelopen kassa, alsof die het erom deed.
Ik had al lang in het depot geweest kunnen zijn, if i bothered, omdat van het huis uit diverse uitstapjes zijn gemaakt met potentiële obligatiehouders, met als doel er een stukkie te gaan huren à ik weet hoeveel per maand/jaar.
Bizar, ik heb er niets mee, het is iets van decadente hoarders, kunst moet uit het museum, terug ‘op straat’, maar vraag me niet hoe, zo diep heb ik er nog niet over nagedacht. Het is een speeltje voor ze, een prestigekwestie ook, would-be-snobbery of zo.
