Je kan overal wat van vinden; zo’n lunchconcert met een matige zangeres, die wel erg veel aandacht vraagt, en in zekere zin krijgt van de niet al te talrijke aanwezigen, die ook allemaal eerst uitgesproken en gegeten wilden zijn voordat ze echt aan luisteren toe waren. De ritmebox zette het totaalgeluid dicht, de gitaar klonk blikkerig, foute aanslagen resoneerden, valse noten klonken; het moet meestal te hard. Het natte herfstweer leek een beetje binnen te komen, maar het animo om er een feestje van te maken bleef niet uit. Ik versta er niets van.
Snel opruimen en door de regen terug. Gisteren het meeste al gedaan, na de stomvervelende twintigjarige huwelijksviering voor een elftal gasten. Een hoop inzet om ze een avond te vermaken. Blij dat ik enkele uren voor het einde weg was. Is dit waar we het voor doen? Zullen we het morgen weten?