Ik had die ochtend iemand nog verteld dat ze met de glasvezelvoorziening opgehouden waren aan de andere kant van de brug, toen ik ’s middags ze in het dorp aan het graven zag en de gekleurde kabels herkende van de provider. Bij de post kwam later die dag berichtgeving met informatie over de aanleg.
Terug van de Kaap, alwaar ik de nodige problemen kon oplossen en een tweede lampenrail heb gemonteerd. Vergeten het plaatje. Vertelden ze me ook niets over de gewenste donatieknop voor Oekraïne in de kassa. Meer voor donderdag. Morgen eerst stemmen.
Generaal, overal, algemeen. En dan denk je dat een bom erop een opluchting zou zijn, als iedereen in de schuilkelders zit. Hopelijk hebben we die voldoende. Ik vlucht het oorlogsgebied uit. Het gaat alleen nog maar over geweld. Het was zo lang al weer ver van ons vandaan. Hoe meer ze feesten, hoe somberder je wordt Er is er maar een die de kantjes er vanaf loopt. Vanaf de zijlijn, doen alsof je de anderen gadeslaat, ze tracht te doorgronden en in rake observaties te beschrijven. Maar ook daar laat je het bij.