Ik zag mij om middernacht ineens ingeroosterd staan voor zaterdag en trok gelijk mijn wapen, in een repliek waarin ik zei van niets te weten, van wat er dan speelt, evenmin van wat ik hieraan bij te dragen zou hebben. Dat de een mij vorige week benaderd had en ik zou gebeld zou gaan worden door een ander, wat vervolgens niet gebeurd is. Mijn idee was dat ik hen vooraf zou aanhoren en eventueel van dienst zou kunnen zijn, niet dat ik bij het evenement zelf aanwezig zou zijn om daar in het wilde weg te gaan trouble shooten. Dat het me allemaal te vaag is en ik intussen andere plannen heb; voor hetzelfde geld kom ik voor niets, omdat ik niet weet wat ze willen, wat het probleem is en evenmin of ik er een oplossing voor heb. Afgesloten met een groet, ook aan hen…
Om vijf voor twaalf wintertijd erachteraan, nadat ik het draaiboek beter had gelezen, dat het nog gekker kon – als je zo, op een laat(ste) moment, voor ‘voldongen feiten’ wordt gesteld – dat het over een andere activiteit gaat. Voor de klant Wijngaarden Boot – een schip met krenten? – waar ik al helemaal niet in gekend was. Bizar verkeer; zal aan het weer liggen, of de zomertijd, of speciale operaties in het achterland…
Vandaag bespraken we Chili en waar het met de wereld naar toe moet. De kraan is gerepareerd; ‘nieuwe’ knop en de ‘goede’ kant op draaiend. Morgen kunnen ze me bellen als het nodig is. Ga je omrijden voor een paar euro? Een kilometer of twee? Of een gokje wagen dat je een duppie per liter kan besparen en dan vierenhalve euro op een volle tank als je het redt tot Delfgauw. Of je gaat niet en dan hoeft er niets.