Mijn werk was stof verzamelen, bijeen vegen, opslaan, verwerken. Je kan het doen dwarrelen, in zonnestralen, in spotlights, in nevel en mist, of behoedzaam onder het tapijt of in een afvalbak doen verdwijnen, totdat een ander het oprakelt of -hoest, of begraaft of verbrandt. Zo is ons wederkeren.
Het is niet opbouwend, breekt in zichzelf niets af, hooguit een ordening, een herverdeling, een verplaatsing of verschuiving. Je zou het verduistering, verdonkeremaning, misleiding, of bedrog kunnen noemen, maar het zijn slechts woorden, betekenisgeving aan zinloze daden, of nuttig laten, want mensen kunnen veel, maar niet meer.
Je moet alle woorden wegen, ijken, wantrouwen, ze liegen of vertellen niet de waarheid, of iets anders, omdat je de verkeerde taal spreekt, of hem of haar of het niet verstaat. Kan je een vertaalbaar gedicht schrijven? Of is je bestaan talig of niet en je idioom je persoonlijkheid, je beheersing ervan je intellect, je uitgesprokenheid je lot?
