handvaardig & huishoudkundig sinds ’t jaar ’00
Het weer, de regen en wind, heen en weer voor een uurtje, een lampje, wat verhalen. Het is niet wat ik ervan verwachtte, geen tijd om het gebouw verder te ontdekken. Dan ben je er wel klaar mee. Houd je het onder je pet? De plannen voor morgen veranderen met de vooruitzichten. Zeit wird knapp.
Die klotetablets kosten me uren, maar reken ik er maar twee? En dan het gekut met dat WBS-rapport. Paola belde omdat het weer eens lekt in de spoelkeuken. Deze keer lijkt het de vaatwasser te zijn. Ik kijk en luister mee op afstand, weiger om er voor langs te komen. Stom ook dat ik voor deze dag in het draaiboek ben gezet. Toen ik er gisteren de verantwoordelijke op aansprak, wist ze het zo te draaien dat ik er met een vervelend gevoel over bleef zitten, ook al had ik het met Linda snel recht gezet.
We moeten als Europa Rusland veroveren en er een duurzame revolutie doorvoeren. Lebensraum! Vanaf de bank, hand in je broek, zoals Theo Maassen zou doen, of de gitaar ter hand genomen, net als Harry Sacksioni, die zo intens leeft. Een lofzang op de vrede, de zorgeloosheid, het gemak. Hoe gevoelig kan je zijn, is de vraag. Je schrijft te weinig voor het brood, het is niet goed genoeg, en misschien kan je het amper. Je moet een grotere bek hebben, buiten de kringen waarin je toch al weinig vertoeft.
Fijn dat ik in het grote huis gelijk aan de slag mag met de afvoer van de vaatwasser. De meegebrachte is te klein van diameter, een nieuwe niet te verkrijgen. Ik probeer het met pompslang van ø25 mm, maar die is te slap en knikt in bochten. Morgen een oplossing forceren, want ik ga de dagen erna er niet voor terugkomen: Martens Tuboscaflex flexibele afvoerbuis 1m 32×2,5mm PN5 bij Toolstation!
Anderen behandelen zoals je zelf behandeld zou willen worden is wat kort door de bocht, want je gaat er vanuit dat die ander zo is als jijzelf. Wat is daarbij de situatie, waarin je elkaar ontmoet, hoe die ander erin staat en wat je eigen staat van zijn is. Andermans schoenen, zo ze die al hebben, kunnen ze je passen? En moeten we rekening houden met zij die nog geboren worden en gelijke hoeveelheden afhankelijk van waar en hoe?
Het is schier onmogelijk je een ander leven voor te stellen dan dat wat je hebt, ook al zullen er genoeg fantasten een heel eind denken te komen. Anderen kunnen je vertellen van hun leven, waarmee je misschien een heel eind kunt komen, maar hoe jezelf in een andere plaats en tijd te verstaan vraagt om het wissen van wat je denkt te kennen en kunnen, vervolgens je te begeven, al dan niet daadwerkelijk, in dat andere universum, en een (zelf)bewustzijn ervan te krijgen.
René komt als spuit elf vandaag met het aanbod om wat aan de kleurcontrasten in de infographics te doen, niet op de hoogte dat gisteren de definitieve versie rond is gegaan. Ik vond vanmorgen nog een fout in de plaatsing van zo’n terugkoppeling in de kantlijn, maar al deze dingen zijn niet aan te passen zonder dat ik het toegankelijk maken opnieuw doe. En dat kan me gestolen worden, eigenlijk, of moet ik proberen me er op voor te bereiden? Verder blijft het stil. Geen bericht ook van de cv-installateur, die van alles beloofd had. Krijgt ie het niet voor elkaar?
Definitief en gecodeerd, al blijft dat laatste voor de toegankelijkheid wat rammelen, niet in de laatste plaats dankzij de ontoereikende software en verder door onze gebrekkige kennis en haast onmogelijke ervaringsdeskundigheid. Sowieso wisten we dat de de kleurcontrasten niet overal ok zijn en een enkele keer doet ie de leesvolgorde een beetje geweld aan (voor blinden en slechtzienden). Het is wat het is, niet al te beroerd. Verder met WBS!
Vandaag de laatste ijsheilige, Bonifatius van Tarsus, en het weer gaat omslaan van zonnig en warm naar koeler en regenachtig, al heeft het nog niet doorslaggevend geonweerd. Het is nog zweten op zolder, maar ik heb hier niets te zoeken, kan net zo goed met de laptop beneden op de bank zitten. Wat ga je met de rest van je leven doen, als het schrijven klaar is, de muziek niet komt, en de beelden niet meer interessant zijn? Lezen?
Er is natuurlijk veel meer te installeren dan voorzegd en de drums leggen het niveau tegen de grens, in ieder geval van een stel oudere dames, die tijdens de soundcheck al beginnen te mekkeren. Gelukkig hoor ik ze niet meer tijdens het optreden en kan ik wegdromen op de vertoonde klanken. Mooie mensen genoeg; omhelsd met complimenten voor de bijdrage aan de muziek.
De lekkende cv-ketels in het gastenverblijf flink afgetapt en uitgezet; minder druk waardoor ie minder hard druppelt. De lamp boven de bar gefikst, die kortsluiting maakte op de loze aardedraad die erin zat. Met Paola, Tess, Julian en wat later Sidri nog gekletst met een borrel, wat zachte kaas, brood en olijfolie, maar me van de koolhydraten en vetten onthouden. Tenslotte in Poffa’s de was van gisteren in de droger gedaan en op huis aan gegaan.
ze schuifelt, trekt met haar mond, gaat ’s middags liggen
alles mag weg, heeft geen waarde, of is nog te verteren
het is een afscheid, een gaan en komen, een zeker sterven
een mens heeft veel en uiteindelijk niets dan het leven
nooit meer iets doen waar je geen zin in hebt…
Een lange werkdag met lange wachttijden, voordat de monteur kwam – na drie ketels, waarvan de kleinste lekt – z’n lunch in z’n dienstauto, daarna z’n maat met het reserve onderdeel, opdat ik op huis aan kon, de antwoorden van de broer, eer Anton reageerde, de laatste correcties binnen waren, en de programma’s reageerden op mijn commando’s. Rapport de deur uit, ballen de buik in, rijst ingevroren, laatste sla tot compost, het vet nog opgehoopt. Muziek eronder, beeld erbij, onderschrift, met een hemelvaart. Small Bamboo. Houd je goed.