handvaardig & huishoudkundig sinds ’t jaar ’00
Doorschijnend rood, onzichtbaar oranje, volledig geel
maar grauw toon je in nacht en nevel
Bewust wezen van dat verlammende
tot wanhoop drijvende niet meer zijn
houdt op te bestaan met de dood
Vergeet, ontken, herinner niet,
dat het licht zal verdwijnen
Het zit er niet in en het weer is er niet naar, maar hier ligt geschiedenis, een betoverende streek, voor argeloze dolers, zwaarmoedige dromers, nieuwsgierige kinderen. In een eender voertuig terug naar waar het heen moet. Onmetelijke tijden en afstanden.
Om je harige jonge lange tanden in te zetten, boer, krijg je dit voor je kiezen, op elkaar, zonder het water en een lach, eraan gevoeld door de tijd, klapperend, de molen afgebrand.
Het gaat goed, totdat het fout gaat. Bij noodzaak tot ontruiming kunnen wij uw veiligheid niet garanderen!
Tot dertien jaar geleden bracht de vpro nog wetenschappelijk nieuws uit onder die naam, boven Groningen kon je er de afgelopen dagen misschien wat van zien in onverlichte streken, en op het zuidelijk halfrond kijken ze er sowieso niet van op.
Het is de mensen ernst. Geven we dit klotenland terug aan de natuur? Wie is er op links? Een goede voorzet, backhand, verbinding met de rest van wereld. Stemmen in de nacht. Duisternis dimt geluid niet.
Het zal de regen niet verdrijven. Dat doen zon en wind, energie voor de toekomst, biogas, kernenergie uit noten, compensatie voor het boeren, riekende vluchtige stoffen. Vergeet niet koffie te drinken, de borst te kloppen, het hoofd te breken. We weten dat we epicuristen van nu willen zijn, absurdisten zodra we dat niet meer doen, of het ons uiteindelijk niets kan schelen.
De oude Willemsbrug over lopend, de hakken van de laarzen klinkend op de houten vlonders van het voetpad, met de vlakke hand slaand op het metalen hekwerk, in de maat, met een ritme, tot in de van der Takstraat; een kat ging er tekeer in het donker van het doodlopende zijstraatje aan de noordoostkant.
De nieuwe Willemsbrug werd op 1 juli 1981 officieel geopend, maar Luc en ik waren er al maanden(?) eerder ’s nachts overheen gegaan, toen de beide delen, hangend aan hun zuilen, nog niet aaneensloten en we een sprong moesten maken van de noordelijke helft naar beneden op de zuidelijke. Walking through heaven’s door, vond Luc het, onder die pilonen door, naar een nummer van Phil Manzanera’s 801. De plaat waarop het stond heb ik in die tijd ergens aan de bevriende docent van gezondheidskunde cadeau gedaan, in zijn huis in Utrecht, waar we lekker doorzakten op de muziek.