Auteur: Piet

Geplaatst op

Infocalyps

Ze moeten eens ophouden over paradigmaverschuivingen, ze lijken schering en inslag, maar verandert er nou werkelijk iets? Je roept quantumfysica en geeft er een draai aan, of extrapoleert de theorie naar gebieden buiten de natuurkunde van de subatomaire deeltjes, en hopla, daar gaan we weer een nieuwe kijk op het universum in, al komt het vaak niet verder dan de menselijke schaal. In de chaos breekt het nieuwe pas werkelijk door, zegt de toekomstkijker.

Op één van de lijst van wat veel impact heeft op het milieu: spullen! (Vooral electronica met zeldzame materialen.) Op twee: de auto (aanschaf en gebruik) – de omslag voor elektrisch rijden ligt al bij 1400 km per jaar (kleine tweedehands). Het best is een deelauto als je weinig rijdt. Op drie: het huis – duurzamer en kleiner wonen. Op vier: vlees eten en op vijf: vliegen. Beter, anders en minder.

Drie bomen zien vanuit je huis, dertig procent kroonbedekking in de wijk hebben, driehonderd meter vanaf een groene plek op loopafstand wonen.
Ervaringsruimte voor de ervaringenruimte; de ideeënwereld van Plato? Steeds weer dat ‘geloven’, het onderbuikgevoel, de intuïtie, wanneer het te ingewikkeld wordt. Overrated, op z’n zachts gezegd. Ik weet het ook niet, maar er valt toch onderscheid te maken in de waarschijnlijkheid van veronderstellingen?

Omdat we zo zelfbewust zijn, vinden we het nodig betekenis te geven aan ons leven en de wereld, maar hebben we niet geleerd dat dit onmetelijke universum totaal onverschillig zou kunnen zijn?

Als mensen niet makkelijk beïnvloedbaar en goedgelovig zijn, waar komen hun vooroordelen dan vandaan? Zijn die ingebakken, zoals xenofobie, angst voor het onbekende, en moeten we juist geleerd worden anderen niet zonder meer te discrimineren op grond van ongegronde beweringen?

Geplaatst op

Achterwaartse schuine streep

Neil Postman – Foreword to Amusing Ourselves to Death

We were keeping our eye on 1984. When the year came and the prophecy didn’t, thoughtful Americans sang softly in praise of themselves. The roots of liberal democracy had held. Wherever else the terror had happened, we, at least, had not been visited by Orwellian nightmares.

But we had forgotten that alongside Orwell’s dark vision, there was another—slightly older, slightly less well known, equally chilling: Aldous Huxley’s Brave New World. Contrary to common belief even among the educated, Huxley and Orwell did not prophesy the same thing. Orwell warns that we will be overcome by an externally imposed oppression. But in Huxley’s vision, no Big Brother is required to deprive people of their autonomy, maturity and history. As he saw it, people will come to love their oppression, to adore the technologies that undo their capacities to think.

What Orwell feared were those who would ban books. What Huxley feared was that there would be no reason to ban a book, for there would be no one who wanted to read one. Orwell feared those who would deprive us of information. Huxley feared those who would give us so much that we would be reduced to passivity and egoism. Orwell feared that the truth would be concealed from us. Huxley feared the truth would be drowned in a sea of irrelevance. Orwell feared we would become a captive culture. Huxley feared we would become a trivial culture, preoccupied with some equivalent of the feelies, the orgy porgy, and the centrifugal bumblepuppy. As Huxley remarked in Brave New World Revisited, the civil libertarians and rationalists who are ever on the alert to oppose tyranny “failed to take into account man’s almost infinite appetite for distractions.” In 1984, Huxley added, people are controlled by inflicting pain. In Brave New World, they are controlled by inflicting pleasure. In short, Orwell feared that what we hate will ruin us. Huxley feared that what we love will ruin us.

This book is about the possibility that Huxley, not Orwell, was right.

Geplaatst op

pdansk

riffer sequence #4

analoog beroerd in digitaal geruis, lustige gaten geslapen in kuddeloze dagen, de petrochemische afhankelijkheid en demografische transitie, ’s maandags zijn de gedienstigen vrij de nacht te trotseren, in de hoofdstad weliswaar, het gelukkige leven tekorten trotserend bruist, heb je alleen twee zonen loos, de oude fiets twee banden lek, de gekenden dood of anderszins vertrokken, te weinig bewust zijn voor behoud van kersenrood en pruimenpaars, geen verschoning voor schrijfvervuiling, €genetica

Geplaatst op

Fotonen

De geschiedenis van de wobble (bass) blijkt niet in de dub step (2002), maar meer in de drum & base (een decade eerder) te liggen, of, als je het puur bekijkt, bij de Silver Apples in 1968! Dank je, Hans! 

Alle gelukkige kinderen lijken op elkaar, elk ongelukkig kind is dat op z’n eigen wijze (Sana Valiulinan vrij naar Dostojevski). 
Vrijheid is gebaat bij een inefficiënte overheid; een revolutie is niet meer te voeren tegen de technologie van de staat. Omdat we leven in chaos is er ordening nodig in wetenschap en kunst (Aldous Huxley). Je kan je lot maar beter omarmen.

riffer sequence #3-1

Geplaatst op

Zoongewicht

De CV-ketel geeft geen warm water meer, maar ook geen storingscode en resetten met de daarvoor bestemde knop lijkt ook niets te doen (de knop zelf en eventueel effect op het apparaat). De doorstroommeter blijkt kapot. Bovendien is de filter(opvang)bak al jaren niet geleegd en verschoond, waar een hoop donker water en ketelsteen uitkomt. Door een lekkage was de kabel die de meter voedt gecorrodeerd. Ze improviseren een herstelde connectie met een kroonsteentje en bestellen een nieuwe kabel, waarmee ze dit onzekere construct binnenkort komen vervangen. Geen bakfiets kopen, dus?

Een stad is nooit af, maar ik kan me voorstellen dat je er klaar mee bent. Toevallig hoorde ik gisteren dat er paniek heerst onder caravaneigenaars, omdat ze geen stalling kunnen vinden voor hun sleurhut; alles is vol. Ze kunnen misschien erin gaan wonen en zich aansluiten bij de Roma, rond gaan trekken. Als ze hun huis verkopen komt er weer plek voor woningzoekenden. Of maak er een tiny house van en verhuur het. Naar Ter Apel met die dingen! (Hier nabij staat er al een hele poos een, maar met een misleidende sticker erop dat ie een buurtfunctie heeft.) We krijgen het wel weer op orde, eens…

Antikraak gaan wonen in een gewezen meideninternaat, op twintig minuten van Utrecht. Ergens in het historisch ogende centrum, met eigen keuken en badkamer. Ik moet het nog zien.

Geplaatst op

Wijzende mannen

Zelden zing ik nog zoevend op de fiets, 
saaie rechte wegen brengen mij tot niets, 
zorgen die mij kwellen, de naderende dood, 
harder trappen, het stoplicht staat op rood.

Af en toe duikt er iets op onder klep van m’n pet, een fietser of voetganger, een gedachte. M’n hoofd wilde niet mee naar de Kaap. Of is het eigenlijk m’n lijf, dat ik erheen heb gesleept? Het communiceert niet makkelijk omtrent de boekhoudsoftware, die niet geheel overeenkomstig werkt in de app of online. Eén factuur lijkt goed aangekomen te zijn bij de gemeente. Die hele boekhoudkundige wereld is me een akelig raadsel. Waarom zou je je erin verdiepen, verzuipen?

Er zijn te veel mensen, er zijn te veel wapens, er zijn te veel mensen met wapens. En dan die gekken die ze als verlosser zien, die ze verkiezen boven een gezamenlijk overleg, een overeenstemming om met elkaar de weg af te leggen, te zoeken naar oplossingen voor wat we op ons pad treffen, om verder te kijken dan de volgende dag, naar volgende levens, die van anderen, te komen generaties. Moeten we een andere nostalgie oproepen, naar de goede daden van mensen die door de eeuwen heen zich bewezen hebben, die mogelijk onderbelicht of vergeten zijn?

onophoudelijk eentonig
Geplaatst op

Slaapstand

Het bewustzijn kan uitgebreid worden naar andere omstandigheden in ons brein, waarin de chemie en stromen anders verlopen, al dan niet te verwoorden domeinen, die op ons gevoel en onze emoties inwerken, maar ons waarschijnlijk nauwelijks dichterbij een begrip van de wereld of onszelf brengen. Hooguit is het een bevestiging van de wetenschap dat we zo weinig kennis hebben van het universum en het leven daarin. Toch zijn we met onze zintuigen en gedachten van ver gekomen, hebben het nodige gewonnen en misschien ook wel wat verloren onderweg. 

een taietje

Geplaatst op

Dispensatie

Ze maken de dingen niet meer zo goed als voorheen? En wanneer was dat dan? De eerste de beste vervanger van de vervangen zeeppomp, die niet instelbaar bleek en te veel detergent verbruikte, haperde voortdurend. Made in …? Duitse degelijkheid? Chinese ambachtelijkheid? De monteur moest terug naar het Boterdiep. De voedingskabel was intussen losgekomen van de doorstroommeter en kortsluiting lag op de loer; vocht en elektra. Als we blijven verhalen, gaat het dan uiteindelijk een keer goed komen?

Geplaatst op

Ware kleuren

Last Great American Whale, Lou Reed, New York, 1989: Don’t believe half of what you see and none of what you hear.

Maar Dr. Jazz was werkelijkheid, ook al had ik nog nooit van hem gehoord en heb ik de gelijknamige compositie geschreven door Joe “King” Oliver in 1926 in een uitvoering van zowel de Bonzo Dog Band – hilarisch – als van Max Collie’s Rhythm Aces – gedegen. Het is niet zo zwart-wit geweest; de Nazi’s hebben jazz uiteindelijk als een propagandamiddel ingezet en die Luftwaffe-officier kon gedurende hun bewind vrijelijk genoeg publiceren over zijn favoriete muziek.

dr. Jazz (Daniël van Duijvenboode)

Geplaatst op

42

We don’t want to get hang-up on any one number. 24, 26, 35, toevallig. De eerste horde genomen; wachten op de monteur. Die bleek nog niet het licht te hebben gezien, totdat een collega hem op het mogelijke euvel wees, een kink in de stroomkabel.

Daarna was de beurt aan Laura, die de studio-setup voor de keet nog eens wilde doornemen. Intussen had ze mij de geluidsbestanden voor de tablets gestuurd met veel te grote illustraties erop geplakt, zodat ik ze allemaal met te croppen screenshots van een nieuw plaatje moest voorzien. Niet te doen op een laptop met een touchpad. En of ik op één station nog een track van een cd erbij wilde zetten. Die moest dan geript op een oude laptop met cd-drive.

Beneden had ik een zangeres met pianobegeleiding te versterken, incluis monitor. Blij als de avond voorbij is en je de nacht in kan. Met een volle buik evenwel. (Het is wat, tegen jezelf zitten praten in een zaal vol mensen.) Mokum allef (Amsterdam), mokum reisj (Rotterdam), mokum dallet (Delft), mokum beis (Berlijn). Wat word je wijs van al die fijne evenementen.