Ze maken de dingen niet meer zo goed als voorheen? En wanneer was dat dan? De eerste de beste vervanger van de vervangen zeeppomp, die niet instelbaar bleek en te veel detergent verbruikte, haperde voortdurend. Made in …? Duitse degelijkheid? Chinese ambachtelijkheid? De monteur moest terug naar het Boterdiep. De voedingskabel was intussen losgekomen van de doorstroommeter en kortsluiting lag op de loer; vocht en elektra. Als we blijven verhalen, gaat het dan uiteindelijk een keer goed komen?
Ware kleuren
Last Great American Whale, Lou Reed, New York, 1989: Don’t believe half of what you see and none of what you hear.
Maar Dr. Jazz was werkelijkheid, ook al had ik nog nooit van hem gehoord en heb ik de gelijknamige compositie geschreven door Joe “King” Oliver in 1926 in een uitvoering van zowel de Bonzo Dog Band – hilarisch – als van Max Collie’s Rhythm Aces – gedegen. Het is niet zo zwart-wit geweest; de Nazi’s hebben jazz uiteindelijk als een propagandamiddel ingezet en die Luftwaffe-officier kon gedurende hun bewind vrijelijk genoeg publiceren over zijn favoriete muziek.
42
We don’t want to get hang-up on any one number. 24, 26, 35, toevallig. De eerste horde genomen; wachten op de monteur. Die bleek nog niet het licht te hebben gezien, totdat een collega hem op het mogelijke euvel wees, een kink in de stroomkabel.
Daarna was de beurt aan Laura, die de studio-setup voor de keet nog eens wilde doornemen. Intussen had ze mij de geluidsbestanden voor de tablets gestuurd met veel te grote illustraties erop geplakt, zodat ik ze allemaal met te croppen screenshots van een nieuw plaatje moest voorzien. Niet te doen op een laptop met een touchpad. En of ik op één station nog een track van een cd erbij wilde zetten. Die moest dan geript op een oude laptop met cd-drive.
Beneden had ik een zangeres met pianobegeleiding te versterken, incluis monitor. Blij als de avond voorbij is en je de nacht in kan. Met een volle buik evenwel. (Het is wat, tegen jezelf zitten praten in een zaal vol mensen.) Mokum allef (Amsterdam), mokum reisj (Rotterdam), mokum dallet (Delft), mokum beis (Berlijn). Wat word je wijs van al die fijne evenementen.
São João 24
De lucht geklaard van de vislucht komt de intocht, de oren prettig geteisterd, het lekkere eten geproefd; het maakt veel goed, roept herinneringen op, en toont het genieten van dit leven.
Groepsdenken
Breinbiotoop, neurodiversiteit, op de inhoud, niet op de persoon, relatieve slimheid. Waar sta je; gezeten, gelegen?
Het blijkt wereldvluchtelingendag, maar ik kan er niet aan ontsnappen. Het is een Arabisch feestje, een beetje saai. Het commentaar wordt me toch niet in dank afgenomen. Ik voel me net een witte man. Ze zullen uiteindelijk in grotere getale komen. Als we dan nog een open huis hebben.
De sterfelijkheid regent als een zomerbui over ons, willekeurig en onvoorspelbaar. Moordenaars en soldaten zijn weerloze klimaatontkenners, het hele jaar door. Wat is het in de wereld dat wij niet kennen? Een hemel voor onze kortzichtigheid, een universum van onwetendheid.
€pana
Brandkruid
Waar blijft de zon? Hier klaar, ga maar naar daar. Om er te belanden in een chaos met een minimum aan gasten; gelukkig maar. Zwak gelul over natuur, het onderscheid tussen stad en land, mannen en vrouwen, realiteit en geloof. Gaan we het wiel opnieuw uitvinden? De muziek verdronken in gegalm. Het veganistische eten is goed en op z’n plaats. Waarom vrijdag niet naar Amsterdam gegaan om te protesteren, ChatGPT?
De warmste en de op één na natste lente hebben we net gehad. (Die van ’83 was natter.) We zijn al anderhalve graad omhoog en komen wellicht uit op nog een graad meer. Over dertig jaar? Is aandacht wachten? Tot in de eeuwigheid?
Echte alternatieven vind je niet in de huidige politiek; we zijn vooral minder slechte xenofoben. We kijken liever weg. Mijn cynisme is dodelijk voor de vluchteling, de dakloze, de arme. Ons parasitisme kost velen het leven. Wat, witte?
Bar
Het weer, de regen en wind, heen en weer voor een uurtje, een lampje, wat verhalen. Het is niet wat ik ervan verwachtte, geen tijd om het gebouw verder te ontdekken. Dan ben je er wel klaar mee. Houd je het onder je pet? De plannen voor morgen veranderen met de vooruitzichten. Zeit wird knapp.
Inlossing
Die klotetablets kosten me uren, maar reken ik er maar twee? En dan het gekut met dat WBS-rapport. Paola belde omdat het weer eens lekt in de spoelkeuken. Deze keer lijkt het de vaatwasser te zijn. Ik kijk en luister mee op afstand, weiger om er voor langs te komen. Stom ook dat ik voor deze dag in het draaiboek ben gezet. Toen ik er gisteren de verantwoordelijke op aansprak, wist ze het zo te draaien dat ik er met een vervelend gevoel over bleef zitten, ook al had ik het met Linda snel recht gezet.
We moeten als Europa Rusland veroveren en er een duurzame revolutie doorvoeren. Lebensraum! Vanaf de bank, hand in je broek, zoals Theo Maassen zou doen, of de gitaar ter hand genomen, net als Harry Sacksioni, die zo intens leeft. Een lofzang op de vrede, de zorgeloosheid, het gemak. Hoe gevoelig kan je zijn, is de vraag. Je schrijft te weinig voor het brood, het is niet goed genoeg, en misschien kan je het amper. Je moet een grotere bek hebben, buiten de kringen waarin je toch al weinig vertoeft.
Fijn dat ik in het grote huis gelijk aan de slag mag met de afvoer van de vaatwasser. De meegebrachte is te klein van diameter, een nieuwe niet te verkrijgen. Ik probeer het met pompslang van ø25 mm, maar die is te slap en knikt in bochten. Morgen een oplossing forceren, want ik ga de dagen erna er niet voor terugkomen: Martens Tuboscaflex flexibele afvoerbuis 1m 32×2,5mm PN5 bij Toolstation!
Gouden regel
Anderen behandelen zoals je zelf behandeld zou willen worden is wat kort door de bocht, want je gaat er vanuit dat die ander zo is als jijzelf. Wat is daarbij de situatie, waarin je elkaar ontmoet, hoe die ander erin staat en wat je eigen staat van zijn is. Andermans schoenen, zo ze die al hebben, kunnen ze je passen? En moeten we rekening houden met zij die nog geboren worden en gelijke hoeveelheden afhankelijk van waar en hoe?
Het is schier onmogelijk je een ander leven voor te stellen dan dat wat je hebt, ook al zullen er genoeg fantasten een heel eind denken te komen. Anderen kunnen je vertellen van hun leven, waarmee je misschien een heel eind kunt komen, maar hoe jezelf in een andere plaats en tijd te verstaan vraagt om het wissen van wat je denkt te kennen en kunnen, vervolgens je te begeven, al dan niet daadwerkelijk, in dat andere universum, en een (zelf)bewustzijn ervan te krijgen.
René komt als spuit elf vandaag met het aanbod om wat aan de kleurcontrasten in de infographics te doen, niet op de hoogte dat gisteren de definitieve versie rond is gegaan. Ik vond vanmorgen nog een fout in de plaatsing van zo’n terugkoppeling in de kantlijn, maar al deze dingen zijn niet aan te passen zonder dat ik het toegankelijk maken opnieuw doe. En dat kan me gestolen worden, eigenlijk, of moet ik proberen me er op voor te bereiden? Verder blijft het stil. Geen bericht ook van de cv-installateur, die van alles beloofd had. Krijgt ie het niet voor elkaar?
Definitief en gecodeerd, al blijft dat laatste voor de toegankelijkheid wat rammelen, niet in de laatste plaats dankzij de ontoereikende software en verder door onze gebrekkige kennis en haast onmogelijke ervaringsdeskundigheid. Sowieso wisten we dat de de kleurcontrasten niet overal ok zijn en een enkele keer doet ie de leesvolgorde een beetje geweld aan (voor blinden en slechtzienden). Het is wat het is, niet al te beroerd. Verder met WBS!
Vandaag de laatste ijsheilige, Bonifatius van Tarsus, en het weer gaat omslaan van zonnig en warm naar koeler en regenachtig, al heeft het nog niet doorslaggevend geonweerd. Het is nog zweten op zolder, maar ik heb hier niets te zoeken, kan net zo goed met de laptop beneden op de bank zitten. Wat ga je met de rest van je leven doen, als het schrijven klaar is, de muziek niet komt, en de beelden niet meer interessant zijn? Lezen?