Categorie: beeld

Ik was bij Dodo, geheel verbouwd, lijkt nu modern. De trap is open en het zitje op het dakje boven de entree is er een voor ons, als eregasten bij een concert dat wijzelf zouden moeten organiseren. Iets waar we serieus mee aan de slag moeten. Een multimedia-circus waarbij we iedereen die we kennen en die wat kunnen moeten inzetten. Ook de Dodo’s geven we een rol! Scripts maken we; goed uitgeschreven, en wij doen de regie, eventueel met hulp van spelregiseurs. Hans, jij hebt een verhaal, dat weet ik zeker; dat gaan we uitwerken. We hebben karakters uit te diepen, muziek uit te schrijven, decors te ontwerpen, computers te programmeren, sferen te scheppen, kortom, hooi op onze vorken te nemen. Repeteren? Dat doen we niet; het is improvisatie voor de die-hards van de Rotterdamse scene. We never give up, or in….

Gistermorgen met Joop drie uur lang achter een draaiorgel over de Oude Dijk aan gelopen; plaatjes schieten en geluid opnemen. Ik kick op dat geluid van zo’n ding, zou er graag mijn composities op ten gehore brengen. Dat kan met de tg100 vast. Een beetje straat geluid erin gemixt, et voilá!  Die gasten spelen pop-nummertjes (die hit Que Si Que No -of zo- klinkt er minder erg op, al wil je na drie keer dat nummer wel eens weten wat de klank van inslaande kogels uit een mitrailleur op het mechanisch aangedreven instrument is), maar af en toe ook heel melancholische liedjes, die goed passen in de grauwe straten van Rotterdam. 
Vandaag deze en andere boel zitten verwerken, intussen sleutelend aan mijn systeem, dat sinds de infectie van de week niet helemaal jofel liep. Misschien was het dat  snottervirus welk het joch heeft meegenomen van de opvang. Gisterenmniddag ook bij de jongens van Knockout op bezoek geweest, die de cd-rom gaan produceren. Die gasten hebben dikke G4’s (met FireWire natuurlijk) staan en enorme schermen (waaronder een 21″ flatscreen); zit ik hier te kloten met mijn aggenebbes pseudo-g3 en een AVkaartje. Daar kan geen kwaliteit uitkomen? 

Nog niet terug van Porto, althans mijn hoofd, of is het het hart? Het is in ieder geval hard hier weer aan de slag te gaan; wellicht is het het werk dat mij tegenstaat. Er is geen sjeu aan het maken van websites, als je buiten op straat het leven zelf kan registreren. Soortgelijk werk zou ik hier ook kunnen doen, maar vandaag merkte ik al dat dat niet zo eenvoudig is, daar ik intussen mijn aandeel in de zorg voor de kinderen en het huishouden moet laveren. Ik heb ze niet aldoor gemist, gewoon omdat ik er te druk met de job bezig was. Zo leeft J. al jaren en ik kan mij er de charme van voorstellen, maar ik weet dat hij er de tol voor betaalt in een meesttijds heel wat minder prettige relatie met zijn gezellin. Vreemd was het ook nadat ik thuisgekomen en de jongen wakker geworden was, hij me even niet leek te herkennen en begon te huilen toen ie me zag. Ik had me al die tijd niet geschoren en heb wat meer kleur, maar dat zal het grote verschil niet geweest zijn. Langzamerhand heeft mijn aanwezigheid zijn geheugen weer opgefrist en zijn we dik als van ouds. De meid gaf me een heel ander welkom, stond boven aan de trap al blij te roepen, maar het bevreemdde mij dat ik haar stem haast niet herkende. Ik werd moe van het lage tempo waarin mijn leven zich de laatste dagen thuis afspeelde. Ik heb een heleboel te doen, zoals het verwerken van alle indrukken – op de nieuwe media die ik mee had, maar ook die in mijn hoofd. Verder dan een inventarisatie ben ik nog niet gekomen. Aan alles wat voor de T&Toko op stapel staat wil ik niet eens denken. Zou ik niet beter (wel liever) ander werk zoeken? Vooralsnog is evenwel deze klus er een pro deo en wie van de wind wil leven moeten een molen hebben. Gebakken lucht verkopen we niet.

Ik liep intussen net zo mank, doordat ik een ontsteking of zo in mijn rechtervoet had. Gewaagd om op sandalen rond te sjouwen en dat is mij duur komen te staan. Riskeerde allerlei spierblessures omdat je raar gaat trekken met je been. Van mijn rechtervoet heb ik nu niet meer in het bijzonder last; na hele dagen heen en weer en op en neer doen nu allebei mijn voeten zeer.

allen@computerkeet.org
Hier aan de rua Martires da Liberdade 223, waar inmiddels vijf van de zes pc’s in gebruik zijn en al een hele tijd zeikerige muziek mijn gemoed teistert. Bovendien liet IE het even afweten tijdens het schrijven van deze webmail, zodat ik maar opnieuw begonnen ben in het kladblok. 
Ik slijt door de dag, die van zeven ’s morgens tot middernacht duurt, mijn voetzolen aan de portogense keien en jaag in een verschrikkelijk tempo mijn media er door heen met de meest prachtige – nou ja, er gaat ook veel mis – opnamen in beeld en geluid. 
Het eten is simpel, maar goedkoop, de bedden zijn kort, maar liggen lekker, de mensen zijn onverstaanbaar, maar uitermate vriendelijk, de plannen en ideeën ontspruiten rijkelijk, maar de tijd schiet te kort. 
Ik ga in de loop van de zaterdagnacht van de zomerse stad aan de gouden rivier terug naar het pension. Tot een volgende keer met wat meer inhoud, naar ik hoop.

Woensdag zijn we met een kwartier vertraging van Schiphol vertrokken; toch spannend om weer eens te vliegen. Prachtig uitzicht bij dat mooie weer, helaas zat ik niet bij het raam, dus viel er niets te filmen. Op een vlucht van twee uur is wat afwisseling welkom en de maaltijd smaakte me daardoor goed. Ik was licht misselijk geworden door het vrij snelle opstijgen en had geen zin in lezen. ’t Is een vrij armoedige wijze van reizen in zo’n luchtbus. Alleen het toilet kon mij bekoren; wat een efficiëntie, geen poespas. Zo´n plee zou ik graag in huis hebben. 
Na de landing op de luchthaven van Porto – een oase van rust in vergelijking tot Schiphol – zijn we met de bus naar de stad gereden. Heel leuk, want midden tussen de plaatselijke bevolking, veel scholieren op weg naar huis, die gelijk door Joop op de foto gezet werden. Het was dik boven de twintig graden en ik had ook hoofdpijn, maar de afleiding was groot genoeg door al die nieuwe beelden, geluiden, en vooral ook geuren. 
Een uur later, rond vijf uur geloof ik, zijn we vlakbij ons pension in het oude centrum aangekomen. Joop pakte er meteen zijn vouwfiets uit, zodat we onze bagage erop konden versjouwen. Met de spullen van Joop erbij woog mijn tas inmiddels ook ruim twintig kilo. Wat een bekijks trouwens, je ziet hier dan ook niemand fietsen. Geen wonder met al die hellende straten, maar de wielersport lijkt hier evenmin te leven, itt bijv. Frankrijk en Spanje. 
Het eten en logies zijn vreselijk goedkoop, niks bijzonders, maar eenvoudig en goed. We kijken vanuit ons raam uit over een plein met de hele dag en nacht door verkeer. Pas in de laatste uren van het donker en de eerste van het licht is er even rust. De ochtenden beginnen met mist die al gauw optrekt en dan schijnt de rest van de dag de zon uitbundig. Onze bedden zijn aan de korte kant, we hebben echter een kamer met wastafel, wc en bidet en op de gang toegang tot een badkamer met bad en douche. O ja, een televisie waarop ik de door de dag geschoten beelden terug kan kijken. We werken van ’s morgens negen tot ’s avonds negen, blijven af en toe lang hangen op eenzelfde plek om er alles uit te halen. 
Vanmorgen een half overdekte markt bezocht en die ‘binnenste buiten’ gekeerd. Filmen hoe ze er een levende kip de kop afsnijden, hoe er vooral door oude en jonge vrouwen van alles en nog wat aan de man gebracht wordt. Ik heb fantastische geluidsopnames, maar ook nog een hoop te wensen over voor met name de bewegende beelden en materiaal voor de Zuidsite van T&T. Die wil ik hier op de zuidelijke oever van de rivier gaan schieten. Rond de fraaie brug van Eiffel is ook het een en ander te doen. Joop wil nog naar het havengebied, een klein end buiten de stad.
Tot zover voor nu en ik er eventueel uitknal. Geen idee wat deze pc’s in huis hebben… De webmail lijkt hier niet goed te werken, dan maar proberen vanaf de computer zelf.

Met Joop in Delfshaven… diverse opnamen. Hoeveel maal hebben we de brug open en dicht zien gaan gedurende onze aanwezigheid daar? Ik doe wekelijks mijn boodschappen om de hoek, tassen vol op de fiets – ecologisch.