Last Great American Whale, Lou Reed, New York, 1989: Don’t believe half of what you see and none of what you hear.
Maar Dr. Jazz was werkelijkheid, ook al had ik nog nooit van hem gehoord en heb ik de gelijknamige compositie geschreven door Joe “King” Oliver in 1926 in een uitvoering van zowel de Bonzo Dog Band – hilarisch – als van Max Collie’s Rhythm Aces – gedegen. Het is niet zo zwart-wit geweest; de Nazi’s hebben jazz uiteindelijk als een propagandamiddel ingezet en die Luftwaffe-officier kon gedurende hun bewind vrijelijk genoeg publiceren over zijn favoriete muziek.
We don’t want to get hang-up on any one number. 24, 26, 35, toevallig. De eerste horde genomen; wachten op de monteur. Die bleek nog niet het licht te hebben gezien, totdat een collega hem op het mogelijke euvel wees, een kink in de stroomkabel.
Daarna was de beurt aan Laura, die de studio-setup voor de keet nog eens wilde doornemen. Intussen had ze mij de geluidsbestanden voor de tablets gestuurd met veel te grote illustraties erop geplakt, zodat ik ze allemaal met te croppen screenshots van een nieuw plaatje moest voorzien. Niet te doen op een laptop met een touchpad. En of ik op één station nog een track van een cd erbij wilde zetten. Die moest dan geript op een oude laptop met cd-drive.
Beneden had ik een zangeres met pianobegeleiding te versterken, incluis monitor. Blij als de avond voorbij is en je de nacht in kan. Met een volle buik evenwel. (Het is wat, tegen jezelf zitten praten in een zaal vol mensen.) Mokum allef (Amsterdam), mokum reisj (Rotterdam), mokum dallet (Delft), mokum beis (Berlijn). Wat word je wijs van al die fijne evenementen.
De lucht geklaard van de vislucht komt de intocht, de oren prettig geteisterd, het lekkere eten geproefd; het maakt veel goed, roept herinneringen op, en toont het genieten van dit leven.
Breinbiotoop, neurodiversiteit, op de inhoud, niet op de persoon, relatieve slimheid. Waar sta je; gezeten, gelegen?
Het blijkt wereldvluchtelingendag, maar ik kan er niet aan ontsnappen. Het is een Arabisch feestje, een beetje saai. Het commentaar wordt me toch niet in dank afgenomen. Ik voel me net een witte man. Ze zullen uiteindelijk in grotere getale komen. Als we dan nog een open huis hebben.
De sterfelijkheid regent als een zomerbui over ons, willekeurig en onvoorspelbaar. Moordenaars en soldaten zijn weerloze klimaatontkenners, het hele jaar door. Wat is het in de wereld dat wij niet kennen? Een hemel voor onze kortzichtigheid, een universum van onwetendheid.
Robert van der Kroft de tekenaar van Sjors en Sjimmie sinds 49 jaar, maakt net zulke gebaren als ik van de tekende vriend ken. Heeft het met het vak te maken, hoe ze hun handen en armen bewegen over hun werkblad met het witte vel?
Hij vertelde van Piet de Smeerpoets – Struwwelpeter in het Duits, uit Lustige Geschichten und drollige Bilder mit 15 schön kolorierten Tafeln für Kinder von 3 – 6 Jahren, 1845 door dr. Heinrich Hoffmann (1809-1894) – maar veel ouder blijkt Kinkin sensei eiga no yume (Master Flashgold‘s Splendiferous Dream) van Koikawa Harumachi uit 1775 in Japan. En weet hij niet van de Glasgow Looking Glassuit 1825, later de Northern Looking Glass, een tijdschrift volledig gericht op strips en cartoons? Geïllustreerd door de Engelse striptekenaar William Heath. Het bevatte de eerste strip ooit die eindigde met de nu iconische cliffhanger: wordt vervolgd….
Het vervolg: in 1933 publiceerde de Zwitserse docent en striptekenaar Rodolphe Töpffer Histoire de M. Jabot (het verhaal van meneer Jabot). Zijn Histoire de M. Vieux Bois (Avonturen van Obadiah Oldbuck) uit 1837 was het eerste stripboek dat werd gepubliceerd in de Verenigde Staten (1842). George Cruikshank bewonderde het werk van Töppfer, en probeerde de tekeningen met verhalen te combineren. Het resultaat was The Bachelor’s Own Book: Being Twenty-Four Passages In The Life Of Mr. Lambkin (in short: ‘Life of Mr. Lambkin’) 1844. Geen groot succes. Journey to the Gold Diggings 1849 was de eerste comic gemaakt in Amerika, uitgegeven tijdens de Goudkoortsperiode in Californië. Geschreven en getekend door de broers James en Alexander Read. Pas in het begin van de 20e eeuw ging de Amerikaan Frederick Burr Opper in zijn stripverhalen Happy Hooligan (11 maart 1900) en Aphonse en Gaston voor de krant New York Journal in de Sunday Page de tekstballon op regelmatige en autonome wijze gebruiken. Hij kreeg navolging van zijn Amerikaanse collega’s (Swinnerton en Dirks). In Europa tekende Alain Saint-Ogan in 1925 de eerste strip volledig met tekstballonnen; het stripverhaal geen tekststrip meer.
de laatste met Robert?
Al met al is van der Kroft een saaie en misschien wat kinderachtige tekenaar, maar is dat iets wat deel is van al zijn kennis over het genre? Hij is nogal zelfingenomen met zijn Sjors en Sjimmie, maar die zijn nooit de mijne geweest. Die kwam van Frans Piët. De originele kwam van Martin Branner’s Winnie Winkle, voor het eerst gepubliceerd in 1920.
Eudaimonia: good spirit, commonly translated as ‘happiness‘ or ‘welfare‘. Je moet er moed voor hebben. Niet te verlegen, wel deugdzaam; is er objectiviteit in moraliteit te vinden? Simpel is het niet. Gerechtigheid en weldadigheid kunnen elkaar in de weg zitten. Je zou een erg slimme filosoof zijn als je niet zo diepzinnig was, of je zou een diepzinnig filosoof zijn als je niet zo slim/bijdehand zou wezen. Er bestaat toch niets zoiets als extended reality? Of het is werkelijk, of het is het niet. Is er een vage grens tussen de twee? Noemen we dat virtuele realiteit, of is het allemaal verbeelding, die al dan niet materieel wordt, op papier, doek, op enig ander scherm, misschien zelfs in geluidstrillingen?
Waar blijft de zon? Hier klaar, ga maar naar daar. Om er te belanden in een chaos met een minimum aan gasten; gelukkig maar. Zwak gelul over natuur, het onderscheid tussen stad en land, mannen en vrouwen, realiteit en geloof. Gaan we het wiel opnieuw uitvinden? De muziek verdronken in gegalm. Het veganistische eten is goed en op z’n plaats. Waarom vrijdag niet naar Amsterdam gegaan om te protesteren, ChatGPT?
De warmste en de op één na natste lente hebben we net gehad. (Die van ’83 was natter.) We zijn al anderhalve graad omhoog en komen wellicht uit op nog een graad meer. Over dertig jaar? Is aandacht wachten? Tot in de eeuwigheid? Echte alternatieven vind je niet in de huidige politiek; we zijn vooral minder slechte xenofoben. We kijken liever weg. Mijn cynisme is dodelijk voor de vluchteling, de dakloze, de arme. Ons parasitisme kost velen het leven. Wat, witte?
Noorderwind, zo is ie dezer dagen – Kinan, Odai & Hannibal
Het weer, de regen en wind, heen en weer voor een uurtje, een lampje, wat verhalen. Het is niet wat ik ervan verwachtte, geen tijd om het gebouw verder te ontdekken. Dan ben je er wel klaar mee. Houd je het onder je pet? De plannen voor morgen veranderen met de vooruitzichten. Zeit wird knapp.
Die klotetablets kosten me uren, maar reken ik er maar twee? En dan het gekut met dat WBS-rapport. Paola belde omdat het weer eens lekt in de spoelkeuken. Deze keer lijkt het de vaatwasser te zijn. Ik kijk en luister mee op afstand, weiger om er voor langs te komen. Stom ook dat ik voor deze dag in het draaiboek ben gezet. Toen ik er gisteren de verantwoordelijke op aansprak, wist ze het zo te draaien dat ik er met een vervelend gevoel over bleef zitten, ook al had ik het met Linda snel recht gezet.
We moeten als Europa Rusland veroveren en er een duurzame revolutie doorvoeren. Lebensraum! Vanaf de bank, hand in je broek, zoals Theo Maassen zou doen, of de gitaar ter hand genomen, net als Harry Sacksioni, die zo intens leeft. Een lofzang op de vrede, de zorgeloosheid, het gemak. Hoe gevoelig kan je zijn, is de vraag. Je schrijft te weinig voor het brood, het is niet goed genoeg, en misschien kan je het amper. Je moet een grotere bek hebben, buiten de kringen waarin je toch al weinig vertoeft.
Fijn dat ik in het grote huis gelijk aan de slag mag met de afvoer van de vaatwasser. De meegebrachte is te klein van diameter, een nieuwe niet te verkrijgen. Ik probeer het met pompslang van ø25 mm, maar die is te slap en knikt in bochten. Morgen een oplossing forceren, want ik ga de dagen erna er niet voor terugkomen: Martens Tuboscaflex flexibele afvoerbuis 1m 32×2,5mm PN5 bij Toolstation!
Anderen behandelen zoals je zelf behandeld zou willen worden is wat kort door de bocht, want je gaat er vanuit dat die ander zo is als jijzelf. Wat is daarbij de situatie, waarin je elkaar ontmoet, hoe die ander erin staat en wat je eigen staat van zijn is. Andermans schoenen, zo ze die al hebben, kunnen ze je passen? En moeten we rekening houden met zij die nog geboren worden en gelijke hoeveelheden afhankelijk van waar en hoe? Het is schier onmogelijk je een ander leven voor te stellen dan dat wat je hebt, ook al zullen er genoeg fantasten een heel eind denken te komen. Anderen kunnen je vertellen van hun leven, waarmee je misschien een heel eind kunt komen, maar hoe jezelf in een andere plaats en tijd te verstaan vraagt om het wissen van wat je denkt te kennen en kunnen, vervolgens je te begeven, al dan niet daadwerkelijk, in dat andere universum, en een (zelf)bewustzijn ervan te krijgen.
René komt als spuit elf vandaag met het aanbod om wat aan de kleurcontrasten in de infographics te doen, niet op de hoogte dat gisteren de definitieve versie rond is gegaan. Ik vond vanmorgen nog een fout in de plaatsing van zo’n terugkoppeling in de kantlijn, maar al deze dingen zijn niet aan te passen zonder dat ik het toegankelijk maken opnieuw doe. En dat kan me gestolen worden, eigenlijk, of moet ik proberen me er op voor te bereiden? Verder blijft het stil. Geen bericht ook van de cv-installateur, die van alles beloofd had. Krijgt ie het niet voor elkaar?
Definitief en gecodeerd, al blijft dat laatste voor de toegankelijkheid wat rammelen, niet in de laatste plaats dankzij de ontoereikende software en verder door onze gebrekkige kennis en haast onmogelijke ervaringsdeskundigheid. Sowieso wisten we dat de de kleurcontrasten niet overal ok zijn en een enkele keer doet ie de leesvolgorde een beetje geweld aan (voor blinden en slechtzienden). Het is wat het is, niet al te beroerd. Verder met WBS!
Vandaag de laatste ijsheilige, Bonifatius van Tarsus, en het weer gaat omslaan van zonnig en warm naar koeler en regenachtig, al heeft het nog niet doorslaggevend geonweerd. Het is nog zweten op zolder, maar ik heb hier niets te zoeken, kan net zo goed met de laptop beneden op de bank zitten. Wat ga je met de rest van je leven doen, als het schrijven klaar is, de muziek niet komt, en de beelden niet meer interessant zijn? Lezen?
Beheer cookie toestemming
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
