Categorie: beeld

De Zomer In Mij is muziektheater dat wil confronteren, bevragen en ontregelen.
De voorstelling is een modern sprookje dat vertelt over eenzaamheid, immigratie, verschillende botsende culturen en vervreemding. De mens heeft het universele verlangen ergens bij te horen. Maar waarom is dat niet zo makkelijk en zijn veel mensen zo eenzaam?
De Argentijns-Nederlandse actrice Paula Lima heeft een zinnenprikkelende muzikale theatervoorstelling gemaakt samen met muzikanten Guillermo Celano en Iman Spaargaren.
Tekst is van Fabian Diaz (prijswinnende tekstschrijver en regisseur uit Argentinië), Abdel Daoudi regie. Financiële ondersteuning van het Amsterdams Fonds voor de Kunst, Stichting NORMA, Prins Bernhard Cultuurfonds en Kattendijke Drucker Stichting.

De eerste dag van het Perzische nieuwe jaar, op het exacte moment van de lente-equinox – dit jaar [1402] op 20 maart 22:24u – wordt al 3000 jaar gevierd en momenteel door 300 miljoen mensen over de hele wereld, het predikt vrede en saamhorigheid. In Afghanistan is het heden verboden, omdat het een niet-Islamitisch feest is.

Overvolle zaal met een ode aan de dode, de stervende, het leven, muziek en dans, eten en drinken, saamhorigheid, gedeeld verdriet en plezier, en het amateurisme.

Van alles lijkt met een tweejaarlijkse omgang te gebeuren: nu is het de gasklep weer, waarvoor de draadloze schakelaar gereset moest worden. Eerder deze week kwam een verstopping terug in afvoer vanuit de keukens en heb ik een nieuwe lamp voor de beamer gekocht.
Door de regen het verkeer mee hebben, de doos waarin het kleinere doosje zit onder het fornuis vandaan getrokken, na eerst de stekkerdoos, waarmee de nieuwe koelvitrine en waterkoker zijn aangesloten, vrijgemaakt te hebben. Het resetknopje gevonden en vervolgens achter de draaiknop van de afzuiger het zendertje eveneens een zet gegeven, waarvoor ik nog wel een torxbit van zolder moest gaan halen. Gelukkig was het afdoende om de brandstof weer te laten stromen.
Daarna langs de Atjehstraat, waar ik drie spots en een schemerlamp van een nieuwe peer voorzag, alvorens de evenzeer gladjes verlopende terugweg kon worden aanvaard. Een uur op de teller? Ik heb de rekening voor februari gelijk ingediend.

Intussen wachtte ik de reactie af op aangepaste kaarten van de Maatregelen voor het ecologisch herstel van de Maas, waarbij ik de gereedgekomen kwelgeul Beeselsbroek met een donkerblauwe lijn heb ingetekend. Heb ik het bij het juiste eind?

Josie, Claudia, Giu en Ade zetten wederom hun goedgevuld programma op met een lunch van Débora Carizzo, de documentaire What is Argentinian culture in Rotterdam?, de Chacarera dansworkshop door Mariano (Casa Argentina), het Argentijns folkloreconcert van Casa Argentina (Álvaro, Mirre, Marcelo en Mariano), en open peña (traditionele Argentijnse folklore jamsessie). Er was jammer genoeg te weinig vegetarisch eten; we kunnen niet heksen helaas, onze demonen niet de baas.

’s Avonds weten dat je ongeschikt bent als buurtbewoner, geen binding, geen betrokkenheid, en weinig interesse hebben. Niet op de juiste plaats wonen wellicht. De snacks van Anamarie na soep en snijbonen en de nacht ingegaan met bootlegs van Zappa die vooral van óf VPRO’s picknick in 1970, óf het concert in Ahoy uit 1980 lijken te zijn. Het Nederlandse tuig, waar je toen nog niet bij hoorde.

Feliciteer haar met haar geboortedag – op naar de volgende – bestel een ‘Rotterdams’ kookboek voor haar, amper wakker en probeer de orde in de binnenlopende torrents en een minimale hygiëne in het huis te behouden. Is vermaak een essentie van ons leven?
En de wijzen uit de geschiedenis die niets voor het nageslacht blijvend hebben vastgelegd, daar slechts voor wie het hoorde of zag bij zijn of haar leven.