handvaardig & huishoudkundig sinds ’t jaar ’00
De vereniging van eigenaren wordt verwittigd, naderhand kunnen we de handen wassen.
De lente lijkt begonnen, maar wees op uw hoede, het is half maart! Nog niet alle dagen alle deuren open. We maken ons op voor de juiste stemming, jas, das, handschoenen.
Bonden, coöperaties, organisaties en verenigingen waar je deel vanuit zou kunnen maken om een macht te vormen voor of tegen iets: moet gedaan worden, toch? Gehouden aan geschreven en ongeschreven wetten. Geen lid en je bent in het nadeel?
Mark Chavannes is overleden, bleek al 77, maar nu gaat die arme man niet meemaken wat er in Nederland gaat gebeuren. Geluk of ongeluk? En wie is ons geweten nu, met die geheel eigen kijk op wat er speelt in de politiek in Nederland?
Je gooit van alles te grabbel
Anderen schoppen er lekker doorheen
Op medeleven hoe je niet te rekenen
Fijn niet voortdurend pijn te hebben
en niet aldoor gezeur aan je kop
er een beetje op los te kunnen leven
zelf bepalen hoe je je leven vergooit
voorkomend anderen tot last te zijn
Als jij vindt dat je beter bent dan ik
ben ik dan beter dan jij?
Niet aldoor gezeur aan je kop, dat je er toch een beetje op los kan leven, dat je zelf bepaalt hoe je je leven vergooit, en voorkomt dat anderen al te veel last van je hebben. Als jij vindt dat je beter bent dan ik, dan ben ik beter dan jij.
Waren die overleden vrienden uitgeleefd, niet meer in staat om het verlies van hoop, het vervlieden van dromen, het verval van lichaam en geest het hoofd te bieden? Het zou voor jou een reden kunnen worden.
De nachtegalen
Ik heb van ’t leven vrijwel niets verwacht,
’t Geluk is nu eenmaal niet te achterhalen.
Wat geeft het? — in de koude voorjaarsnacht
Zingen de onsterfelijke nachtegalen.
J.C. Bloem (1887-1966)
24
We likken onze wonden, ruimen het veld, vervloeken de grenzen. Het gemoed loopt over, blauw omrande dagen, het toekomende is leeg. Vuurwerk, katten, honden, goedgelovigen. Gezegd, geschreven, verbeeld, verstopt, verborgen, vergeten. Schichtig van verre geluiden.
Caribische keuken, de verhaalkunst nabij
een Kapie kunnen pakken, het huis houden
de weg wijzen, lief nemen, ruim geven
er is gesproken, woorden zijn gekozen
racistisch stemverheffen
uitsluiten en angst oogsten
is it them or us?
De vrije wil afgedwongen met ai, een algoritme gemaakt om je tegen jezelf te keren, andere keuzes te maken die niet in de lijn van verwachtingen lagen, als dat de ai niet tegen zichzelf doet keren…
Zijn we onwetend? Als er aan touwtjes getrokken wordt, gaan we er misschien vanuit dat dit een intermissie is, een overgangsfase naar een beheersbare toestand; een gestuurde dictatuur, gekortwiekte oppositie, zoetgehouden meerderheid.
Al die lieve mensen, ontdaan over dat deel van het volk dat eensgezind kiest voor een fabelachtig zelfbeeld en er geen been inziet om dat wat ons dierbaar is af te breken en te verschoppen. Hoeveel hart en moreel besef hebben de andere dikbekken om dit nog in de kiem te smoren?
Alles wat we deden was goed in een oneindige progressie. Slachtoffers herdacht, op de plek des onheils geweest, tentoonstellingen met vitrines vol zooi door mensen ingebracht. Geen dag zonder zinnen, ook al heb je geen zin.
Zijn we slechts ongeduldige getuigen van de tijd waarin we bestaan, niet tevreden met het ongewisse, ongemakkelijk met onzekerheid, al te zeer bewust van onze onmacht? Houden we daarom van geschiedenissen, verhalen met een begin en een eind, duidelijkheid over een uitkomst, een slotsom, een getal onder de streep?
Natuur of landschap? Rond de 52e breedtegraad en 4,5 lengtegraad.
In een wereld vol gedachten
in de ongerijmde verhalen
waar woorden dansen in de wind
waar zin en onzin versmelten:
Soms leidt intelligentie tot grootse daden,
uitvindingen, ontdekkingen en creatieve parade zaden,
maar soms kan het leiden tot destructie en pijn,
wanneer we verstrikt raken in ons eigen brein.
(ChatGPT)
De Nederlandse zomer. Het steedse leven. Een duurzaam verblijven.
En Anglais, s’il vous plait! People really get old.
Mijn opa zou nooit de kleding dragen die hij aan de man bracht.
We dragen ons haar achterover, gekamd.
De euvele gedachte dat we iets teweeg brengen in tijd en ruimte.
De hemorroïden van Gilgamesh een epos.
Het woord volgt de gedachte, de geest volgt het lichaam, willig.
Onze vleugels zijn stugge bedenksels.
Om alles wat voorbij is en gaat
Het zou nooit ophouden
Als de ziel niet sterfelijk was
Verlaten van alles en dan het laatste licht
Vermoeid sluit je de ogen, het hoofd zwaar
Steedse geluiden van ver kleuren de nacht