handvaardig & huishoudkundig sinds ’t jaar ’00
Werken met kerst, heb ik eerder gedaan,
en gelaten. Vieren ook.
Is een samenzijn onbetekenend als dood
en verderf niet even voorbij komen?
Wanneer het gelach een moment verstomt
en vervolgens met volle teugen het leven wordt gedronken.
Hier heb je mijn gras, ik heb het reeds gemaaid.
Ik beken nog voordat het gedaan is
en intussen verlies ik mijn vleugels,
dwarrelt de zin in vlokken onooglijk klein neer.
Omdat we geen waterdier gegeten hebben; geen grap. Wat mij betreft nimmer meer. Het moet minder. Zonder zuivel ook en andere (levens)energievreters. De dood in de pot? Dubbelzinnig.
‘’t Is door het Graf alleen, dat we op die velden staaren,
Waarin het waar geluk door ’t koel geboomte zweeft;
Zo ziet het oog met vreugd de tuimelende baaren,
Waarachter ons de reê aan ’t Vaderland hergeeft.’
Strofe vijf uit ‘Het Graf’, 1792
Je kan overal wat van vinden; zo’n lunchconcert met een matige zangeres, die wel erg veel aandacht vraagt, en in zekere zin krijgt van de niet al te talrijke aanwezigen, die ook allemaal eerst uitgesproken en gegeten wilden zijn voordat ze echt aan luisteren toe waren. De ritmebox zette het totaalgeluid dicht, de gitaar klonk blikkerig, foute aanslagen resoneerden, valse noten klonken; het moet meestal te hard. Het natte herfstweer leek een beetje binnen te komen, maar het animo om er een feestje van te maken bleef niet uit. Ik versta er niets van.
Snel opruimen en door de regen terug. Gisteren het meeste al gedaan, na de stomvervelende twintigjarige huwelijksviering voor een elftal gasten. Een hoop inzet om ze een avond te vermaken. Blij dat ik enkele uren voor het einde weg was. Is dit waar we het voor doen? Zullen we het morgen weten?
De privacy is altijd in het geding. Het toeval een beetje afgedwongen. Er wordt wit gewerkt, vergunningen zijn vergeven. De dichter beschrijft de auteur een stukje, zijn schaduw gaat de hoek om. Niemand komt verhaal halen. Wel zijn we, immer stand-by.
Nog een doppie, de tv-aansluiting, de cv-ketel, afdichting bij de dorpel van de badkamer, de badkamerdeur, de doorgang naar de andere zolder, de deurbel. Een wifi-schotel was beloofd, maar als je van derden afhankelijk bent…
Er moet nog flink gepoetst worden; de bewoners deden dat tot op heden hooguit aan hun woorden en beelden. Ontkalken, schuurspons, dikke bleek, goed spoelen. Schuren en lakken, vegen en zuigen, wassen en drogen.
Er was vergetelheid, een zondvloed, tijdverlies, stank en bederf, we zongen en lachten:
I never knew my heart could sing
My stomach plays the base
I strain my guts when I need strings
My lungs keep up the pace
a-synchroniteit-i ©1993/2021
De planeet van de vrije wil, liefde voor het leven, something to kill for. Als het voorbij is, we elkaar moe zijn, de nazaten het nakijken hebben gegeven, komt de afrekening hopelijk te laat. Een dodelijke gift onder uit de doos.
Je veegt wat uit een hoek, praten is soms ongepast, of de woorden zijn zoek. Zo vaak vergissen we ons, is het verhaal anders dan we vertellen, of niet meer dan een mythe, omdat de waarheid anders, verschrikkelijk, of saai is.
Als dit is wat je gelukkig maakt. We luisteren niet naar gefluister. Het meeste komt van ver en zij willen het ook. Geven is niet beter dan nemen. Het is buitenaardse grond, zeggen ze, maar het kan even goed belegen zeewater zijn.
Met beschonken overmoed pleegt de hopeloze man zijn zwakzinnige daden, beschrijft hij met valse woorden die kapitale vergissingen als heldhaftige verrichtingen. De vrouw beziet gekleurd zijn grijstonen, vaart haar aardse koers, vertrouwt op een innerlijk kompas.
Een gedicht in een spreadsheet, de woorden uit de opslag waar de ongeletterde letterknecht zijn dwaalgang langs de eindeloze rijen schappen maakt; sorteren maar! In de afzonderlijke cellen zou ook iets moeten gebeuren, nieuwe vormen ontstaan, niet alleen grammaticaal. Het gaat altijd om verbanden, verhoudingen, bewegingen.
De enige plaats op het tapijt waaronder de vloerplanken niet kraken, een eiland om op te dansen, een wereld zonder verschil, een haven zonder ligplaats. Je moet een verhaal hebben om ermee weg te komen, een horizon om aan voorbij te willen gaan, iemand over te halen erin mee te gaan.
Men zal denken te weten wat en waarom er gedacht en gedaan wordt, vertrouwend op wat men ziet en hoort, waarde hechtend aan beweringen en overtuigingen. Het is altijd waar en gelogen. Ook zichzelf kan men voor de gek houden.
Je bent een kind in dit huis
Vader is dood, moeder opgesloten
broers en zussen kan je niet hebben
en er komt niemand spelen
We maken er een toestand van
dan weten ze wat er speelt
Je troep altijd weer opruimen
na het aangenaam verpozen
Ben je, gelukkig? Kan je het verkopen? Een aanbod, verhalen?
Vlees en vis bakken op een open vuur, in deze tijd, dit klimaat?
Een invasie aan fossiel gedachtegoed, verstofte grijze massa.
De nostalgie als een loden last, ons zonnestelsel in de zomer.
Er is meer in dan de gekozen woorden, de veronderstelde zinnen.
Geroepen gevoeld, afgewezen geweten, gelaten gelaten.
Het kwaadaardige mensenrijk; ze weten niet wat ze doen.
De doos van Pandora
Je zou niets moeten hebben van deze spreekwoordelijke drie-eenheid, het verhult, bedriegt, misleidt. Evenwel, zonder lijkt het zinloos, dierlijk, machinaal. Er is geen wil meer om te leven, veroorzaakt door ondragelijk lijden, als het ervan is ontdaan.
Je mag me slaan als mijn
terughouden vergissen is
bescheidenheid vals
stelligheid onterecht
verlegenheid een pose
kracht mijn gelijk
kwetsen bedoeld
pijn een verbeelding
leven gelukkig
schoorvoeten lafheid zijn
beloften schuldig
trots niet varen wil
En ontegenzeggelijk is mijn
liefde slechts eigenbelang
oprechtheid een excuus
trouw geen zwakheid
kwetsbaarheid geen leugen
bewegen schijnvertonen
geweten geloven
zorgen slaafgemaakt
kunnen een aanfluiting
aanval een verdediging
gevoel een chaos
doen een laten
Ik kon waarachtig goed fluiten, naar affectie en opbeurende aandacht. Ik riep nog dat ik een hele goede leraar had, vroeger, toen ik een kind was. Ongemakkelijk om zo tegenover elkaar te staan en ons onbegrepen en tekort gedaan te voelen. Je ligt er wakker mee, blijft er gepijnigd door.
Het vooruitzicht is uiteindelijk niet wolkenloos.
