handvaardig & huishoudkundig sinds ‘t jaar ’00
Op suikergoed en water naar de lunch; de nieuwe vaatwasser eindelijk op z’n plaats, de oude naar de schroot, wat nog €135,20 opleverde. Tussendoor moet ik in conclaaf, teruggetrokken in de studio, terwijl de monteur het ding nog had te testen. Chaos, maar geen overlast?
Ze moeten het me wel vragen, opdat ik kan weigeren. En alleen nog over de wezenlijke dingen van het leven praten.
Ik ga niet met haar naar Oerol; niet alleen omdat de eilanden mij niet trekken, maar het festival op zich ook niet; dan is het met haar in een huisje verblijven nog het minst een probleem. De man van de parkeervergunning.
Het is een witte-mensen-feest; terwijl oude, eenvoudige culturen letterlijk en figuurlijk overstromen spelen ze hier met mooie woorden, zalvende zinnen en literaire leegte.
Mijn werk was stof verzamelen, bijeen vegen, opslaan, verwerken. Je kan het doen dwarrelen, in zonnestralen, in spotlights, in nevel en mist, of behoedzaam onder het tapijt of in een afvalbak doen verdwijnen, totdat een ander het oprakelt of -hoest, of begraaft of verbrandt. Zo is ons wederkeren.
Het is niet opbouwend, breekt in zichzelf niets af, hooguit een ordening, een herverdeling, een verplaatsing of verschuiving. Je zou het verduistering, verdonkeremaning, misleiding, of bedrog kunnen noemen, maar het zijn slechts woorden, betekenisgeving aan zinloze daden, of nuttig laten, want mensen kunnen veel, maar niet meer.
Je moet alle woorden wegen, ijken, wantrouwen, ze liegen of vertellen niet de waarheid, of iets anders, omdat je de verkeerde taal spreekt, of hem of haar of het niet verstaat. Kan je een vertaalbaar gedicht schrijven? Of is je bestaan talig of niet en je idioom je persoonlijkheid, je beheersing ervan je intellect, je uitgesprokenheid je lot?
Aftrap naar midzomer, St. Jan; de zon brak warm en licht door. Na een begrafenis en een omweg kwamen uiteindelijk om drie uur ook de andere muzikanten aan. Alsof we in twee ploegen de middag vulden. Tenslotte op het terras met stamgast Jim over wie en wat er nog onder de levenden is. Er is veel leed in de wereld.
Doorgekomen bericht uit het achterland: de sloten in de Krimpenerwaard schijnen vol met rivierkreeft te zitten. Ze knippen de waterplanten door en worden als een plaag bestempeld. Bij Berkenwoude houdt het Zuid-Hollands Landschap bepaalde sloten in de gaten en haalt de kreeften eruit om zo meer zicht te krijgen op het probleem en een eventuele oplossing.
zie je het te spoelen vuil, het water gestopt door geelkoperen kranen, de stank met rood plastic afgedopt. Terug moest de oude, aan de drie fasen, tussen de tafels zonder kitrand.
De nieuwe vaatwasser is geen zeperd, wordt opgepompt; de hectiek van een overvolle dag. Gemberbier gehaald, terrasstoelen schoon gemaakt, tafels gesjouwd, een microfoon en een standaard geregeld, ongelukken voorkomen en aan de kassa gestaan.
Ze liep niet meer, door onzekerheid over evenwicht, het hart er niet in en voor, zo dodelijk is stilzitten, zeggen ze. Ze is gevallen toen ze mij droeg, op een stalen emmer; ik viel over de horigheid, generaal van een vijfde colonne, de vader de dood in gejaagd.
De soep was te veel en te zwaar, met fietsen kreeg ik ‘m er niet onder. Ik zei ons deel in het pand deprimerend te vinden; dat gold het uitzicht, het beton, de prijs die we ervoor betalen. Ik kon het in de jubelsfeer niet maken, maar met wat clownerie brak ik m’n humeur weer. Op het eiland was het beter; meer in mijn element. Iets om vaker naar terug te keren?
De hele dag nerveus; allereerst om de vaatwasser, die niet bezorgd werd, over het op z’n plaats en aangesloten krijgen en het afvoeren van de oude. Niet veel wijzer na het bellen met de verkoper.
Op de terugweg, langs de Atjeh gegaan om de vrieswerkbank in te schakelen. Ik moest ‘s avonds het alarm van Poffa’s weer inschakelen; zoals ik het vanochtend had uitgezet.
De mens is een plaag; een schier oneindige pandemie, maar we lopen wel een keer dood. En de meest welvarende groepen drijven de ondergang met de al dan niet gewenste snelheid in de door hen gewenste richting, die klaarblijkelijk richting een afgrond gaat, waarbij ze geloven en hopen nog te kunnen sturen en remmen, zonder echt te weten wat zich op die weg nog aan obstakels en gevaren te verwachten valt.
Ik had niet alles op het juiste rijtje; de stroomvoorziening in het Elenbaashuis is pas voor volgende week. Fatou was niet om elf uur op de Atjehstraat en ik een paar minuten later bij Gil & Moti voor de schermen en de filmtest. De nieuwe kleintjes hebben geen audio-uitgang dus op zoek naar andere. Er is een grens aan mijn geduld ermee, maar ik vind uiteindelijk de geschikte, een in Nederland en een in Duitsland. De laatste schiet ik voor.
Uiteindelijk terug in de goot om de rotzooi eruit te vegen. Ik zet tenslotte nog het houten aanrechtblad in de rauwe lijnolie. Morgen verder met de laden misschien, maar niet nadat ik een laptop heb opgetuigd met een account voor die Marleen, die ook toegang nodig heeft her en der. Gedoe met de dropbox, codes, sleutels. De SumUp Air is nog niet gedeblokkeerd voor zover ik weet. En gaat het goed met die opnames op die portable recorder?
Zolder tot zolder, maar wie zit er nog aan het andere eind?
Tussen de werkzaamheden aan het rapport door heen en weer naar Belvedere om de deur voor de monteur van Stedin open te doen op 26A, waar ie nieuwe meters heeft geplaatst. Ik vond er een perfecte plank voor in de kast in de lobby, en hielp Paola en Tommy met het opnieuw verbinden van haar telefoon met de geluidsinstallatie. Even gesproken met Laura, niets gegeten en alleen water gedronken. Maar de hoofdpijn was er niet minder op geworden.
Ik flipte toen InDesign niet meer overweg kon met het tekstverloop ontstaan door aangeleverde uitbreidingen. Gelukkig lukte het Anton wel de verbinding te herstellen. Het lijkt erop dat mijn versie van het programma verrot is met alle mankementen die het intussen vertoont. Eraf en er weer op, maar ik hoef er vandaag niets meer mee.
Ze moeten het allemaal nog doorlezen, de een is met verlof, dus of het maandag in kannen en kruiken is? Het kan zijn dat de ander dan nog met wat opmerkingen komt. Omdat er ook nog een week van mogelijke wijzigingen tussen 2 en 10 mei zit, zal het zijn dat er meer op de schop gaat. Ik heb intussen de twee knoppen verwijderd (pagina voor- en achteruit) en vervangen door (ruim honderd) individuele links.
Hoe kwamen we op Callantsoog? Via English breakfast – hoe krijg je dat ’s morgens achter je kiezen? – en mijn herinnering eraan in het hotel in London waar ik voor het eerst met hun voltallige gezin was. De vader had ik al eerder ontmoet bij z’n broer en vrouw in Zutphen en daar kon hij niet van weten; de kinderen kenden deze oudjes alleen van Noord-Holland, waar ze sinds tenminste 1990 tot ongeveer een jaar na het overlijden van ‘de tante’ in 2002 verbleven.
En dan het huis zoeken op de Nollen. Ik vond ’t adres niet in m’n oude agenda’s, maar wel in het document met etiketten die we gebruikten voor de kerstkaarten: Kruisweg 2, boerderij de Wolken. Blijkt het verkocht en als vakantiewoning verhuurd te worden. Ik had enkele fotoalbums gepakt, vanaf 1999 tot aan 2003; memory lane. Vanaf die tijd hebben we alleen nog digitale prenten.
Na de kerrie met de mix van Sorgh & Hoop, die lekker rook naar toko, maar in smaak niet bijzonder was, met zorgvuldig krokant gebakken kipstukjes, snijbonen en rijst, bleef ik een gevoel houden dat er nog wat bij moest. De opgerekte trek.