handvaardig & huishoudkundig sinds ‘t jaar ’00
Nou moet ie het gaan waarmaken, Franc Weerwind, de minister voor Rechtsbescherming. Uitstekend te woord gestaan en geïnformeerd door mensen die dagelijks aan het bed staan van de zieke samenleving. Gaat hij ze de middelen geven? Krijgt hij de ruimte, de tijd? Te herstellen vertrouwen, fouten en schade. Je moet er maar in geloven.
Tot aan je dertigste denk je niet dood te gaan
Tot aan je zestigste denk je er met afgrijzen aan
Tot aan je negentigste werken aan de inlossing ervan?
Dat je ooit wenst niet meer te willen bestaan
Dat je het moe en zat bent
Dat de ellende ervan groter is, dan het plezier erin
Dat je het voor gezien houdt
Een klus geklaard, maar de volgende onmiddellijk in de wacht: is er een leuk aanrecht te scoren? Een nieuwe vaatwasser zou moeten worden aangeschaft. Nieuw wifi-punt en tv-signaal moeten ‘besteld’ worden. De rest is loose change. Je kan er geen dag mee vullen.
Zacht en innemend, goed ruikend en voelend, en niet te stuiten. Neemt je mee naar de eilanden, de neef van Carlos, de Delftse connectie. Onwaarschijnlijk dat je met ‘m in of over zee ga, hoe fijn de muziek ook, hoe mooi de mensen.
Dansen met lekkere kokkin Joanita, gevuld met haar groenteschotel, op de muziek van Wendy Teixeira en Nando Silva. Je een houding weten te geven. Zonnige dag, harde, frisse wind; de vijftien graden gevoeld? De meeste gasten kwamen laat, maar de wintertijd slaat nog. In Australië liep het tegen middernacht. Misschien vanavond weer bericht van de slapelozen? Mensen beloftes doen vanuit onkunde en onwetendheid. Wie heeft de meeste aandelen?
Onderbreking in de lus door te strakke afstelling in de milliampères? Storingen in de gaten houden; worden niet doorgestuurd. Op en neer naar de Atjehstraat in een draf met de lunch van Yin in je maag. Koloniaal!
Sommige groepen nog niet aangesloten en de extra handeling ter afsluiting moet nog opgelost. De situatie op het dak bekeken en vastgesteld dat een goede voorbereiding, voldoende tijd en de juiste weersomstandigheden essentieel zijn voor het gewenste resultaat. De tijdschakelaar was verlopen.
Ik zag mij om middernacht ineens ingeroosterd staan voor zaterdag en trok gelijk mijn wapen, in een repliek waarin ik zei van niets te weten, van wat er dan speelt, evenmin van wat ik hieraan bij te dragen zou hebben. Dat de een mij vorige week benaderd had en ik zou gebeld zou gaan worden door een ander, wat vervolgens niet gebeurd is. Mijn idee was dat ik hen vooraf zou aanhoren en eventueel van dienst zou kunnen zijn, niet dat ik bij het evenement zelf aanwezig zou zijn om daar in het wilde weg te gaan trouble shooten. Dat het me allemaal te vaag is en ik intussen andere plannen heb; voor hetzelfde geld kom ik voor niets, omdat ik niet weet wat ze willen, wat het probleem is en evenmin of ik er een oplossing voor heb. Afgesloten met een groet, ook aan hen…
Om vijf voor twaalf wintertijd erachteraan, nadat ik het draaiboek beter had gelezen, dat het nog gekker kon – als je zo, op een laat(ste) moment, voor ‘voldongen feiten’ wordt gesteld – dat het over een andere activiteit gaat. Voor de klant Wijngaarden Boot – een schip met krenten? – waar ik al helemaal niet in gekend was. Bizar verkeer; zal aan het weer liggen, of de zomertijd, of speciale operaties in het achterland…
Vandaag bespraken we Chili en waar het met de wereld naar toe moet. De kraan is gerepareerd; ‘nieuwe’ knop en de ‘goede’ kant op draaiend. Morgen kunnen ze me bellen als het nodig is. Ga je omrijden voor een paar euro? Een kilometer of twee? Of een gokje wagen dat je een duppie per liter kan besparen en dan vierenhalve euro op een volle tank als je het redt tot Delfgauw. Of je gaat niet en dan hoeft er niets.
Geleerd waar de Duitse en Italiaanse vlag vandaan komen, met dank aan Napoleon, hoe de Notre Dame in de loop der eeuwen is verbouwd en veranderd, dat we een contract hebben met de Russen voor afname van gas; betalen moeten we hoe dan ook, of kunnen we dat in deze omstandigheden gewoon weigeren? Het had zo fijn kunnen zijn, met alle Oost-Europeanen erbij. Maar die hebben we tegen ons in het harnas gejaagd. Zelfingenomen en onszelf verrijkend.
De wereld is rot, alles draait hier om geld. Waarde wordt uitgedrukt in dollars, euro’s, crypto, en die kunnen van de ene op de andere dag waardeloos worden. Ik had nooit iets met geld totdat ik er meer van kreeg en dan ben je deel van het geheel waar het erom draait. Zie daar maar van weg te komen. Je moet meedoen of afhaken; iets er tussenin lijkt niet te werken.
Om het gekakel enigszins te smoren schreef ik:
de thermostaat in huis op de bgg staat al een tijdje lager (20,5˚C). De 22˚C in het venster van de regelaar is de gemeten temperatuur, niet de ingestelde! Om het nog eens uit te leggen: het is vloerverwarming voor een enorm oppervlak (en massa). Bij een slinger aan de thermostaat (hoger of lager) kan het zo’n vier tot acht uur duren voor er enig effect optreedt, afhankelijk ook van de omstandigheden (buiten temperatuur etc.). Als het bij een evenement, waarbij onze gasten stil zitten, te koud is, kan dat niet gedurende die tijd hersteld worden.
En:
als je weet wat wij aan gas verstoken, kan je nog maar een ding als oplossing zien, nl. van het gas af en (veel beter) gaan isoleren. Gooi dan maar in ‘de groep’ dat we thermostaat op 19˚(of lager) zetten en toets de mening van onze bezoekers (en klanten). (Jas aanhouden.)
Ik geloof niet dat er bij de een meerderheid van het Verhalenhuis hier een oor voor te vinden is; het in de groepsapp erover ronken zal geen effect hebben, aangezien niet een ieder er deel van uitmaakt.
Het is koud in het niet geïsoleerde gebouw Diepenveen, behalve op de radiator die ik even opengedraaid had in de ruimte waar de luistervoorstelling over het vergeten bombardement van 1943 wordt afgespeeld. De anderen zijn allemaal in de grote zaal met de fototentoonstelling, bij de bar met de hapjes en drankjes.
Verlangen naar het einde, wachten op het slot; we hebben mooie oude sleutels, van Lips. De mijne is nog niet gebroken. Moe na de lange dag, de lange weg incluis de gesloten brug, en de kou, net voor de winterse neerslag terug thuis. nog even acclimatiseren en opwarmen alvorens de nacht in te gaan, die een nieuwe dag brengt.
De ellende bestaat al zo lang en we sloten onze ogen ervoor, omdat we er geen last van hadden. En nu kraaien we onze onschuld, onze onwetendheid, en onze onmacht, omdat het ons raakt in onze rust, vrijheid en portemonnee. Ik bespaar op benzine, maar draai af en toe het gas open om het niet al te koud te hebben.
Camus: nihilisme is intelligentie zonder liefde, en een rebel keert zich tegen grote idealen waaraan de mens ondergeschikt is, is dus geen revolutionair die strijd voor zo’n idee. (En nee, Bowie zingt niet over zo’n figuur, en ik ben er als zodanig niet al te bewust mee bezig geweest.) Waarom is de aard en daarom de wereld van mensen zo kut, terwijl ze ook alleen maar mooie dingen zouden kunnen doen?
Een achturige werkdag verdeeld over twaalf uur; geen betaalde pauzes. Alles op het scherm en aan de telefoon; dtp- en tekenwerk waar je je kop bij moet houden. Aangeleverde dat in tekst, spreadsheet, en gis-data. Of je morgen in de Tweebosbuurt sloophout wil komen keuren voor hergebruik. En wanneer kan ik de rest van de dingen doen? Het weer wordt er voorlopig niet beter op.