Categorie: sche(r)ts

De vraag kwam al lang geleden, maar ook telkens weer bij me op: wat betekent de mogelijkheid van de exacte kopie voor de mens en zijn cultuur? De kopieerkunst is de cultuur, het meest in het oor springend bij geluid en muziek. Een opgenomen muziekstuk kan oneindig vaak beluisterd worden en klinkt hoegenaamd niet anders, behalve in de akoestiek van de ruimte waarin het wordt afgespeeld.
Vastgelegd geluid is los van de context; je ziet (ruikt, of voelt) niet wat je hoort, maar dat is op zich geen onnatuurlijk fenomeen. De eerste radiouitzendingen waren vaak registraties van gebeurtenissen die op hetzelfde moment zich afspeelden, maar tot op grotere afstand konden worden beluisterd. Met de bijkomende vertraging door de verzending nog steeds niet al te ver van onze oorsprong. Stemmen uit een ver verleden, geluiden die niet meer door de originele bron kunnen worden gereproduceerd, of niet op dezelfde plaats en tijd gehoord zijn, lijken de eerste stap richting tijdreizen. Een illusie weliswaar.
Voor beeld is de overbrugging wat lastiger, al heb ik mij wijs laten maken dat de eerst mensen die een op het witte doek aanstormende trein op zich af zagen komen, in paniek de tent uit vluchtten. De introductie van 3D moet de beleving van onwaarschijnlijke voorvallen in onwerkelijke werelden geloofwaardiger maken, richting de virtuele werkelijkheid, die in ultieme kwaliteit de maakbare oplossing zou zijn voor onze kwetsbaarheid en sterfelijkheid.

Vooralsnog is het een werkelijkheid die nog te onderscheiden valt van onze toch al beperkte, maar onverbiddelijke ‘echte’. We hebben onze zintuigen kunstmatig weten te verlengen, zien terug in de tijd en voorbij onze ogen via mathematische, technische constructies en subjectieve, artistieke verbeeldingen. Zo blijkt het universum oneindig veel groter.
Die onwerkelijke, versteende werelden zijn echter tot in diepe triestheid keer op keer op te roepen, hooguit veranderlijk onder invloed van het gemoed van de waarnemer, misschien juist bedoeld om de tijd stil te zetten, de harde waarheid van het voorbijgaan te ontvluchten. Het besef is er, maar wenst zich weg. 

Een kleine, vatbare en onveranderlijke wereld met onmiddellijke bevrediging, zonder vrees voor leed en onbeminde vormen, kleuren, klanken, geuren, smaken en overige gewaarwordingen. Ik meende ooit er goed aan te doen alle verstilde beelden en geluiden uit mijn omgeving te verwijderen. Een nieuw te ontdekken werkelijkheid diende zich aan. Inmiddels heb ik dat verloochend en weet ik mij omringd door een onoverzichtelijke hoeveelheid videoen audio. 
Van geen waarde zolang ik er mij niet door laat afleiden en de zintuigen afhoud van het direct ervaren, het brein ontnevelend. Leer je oordeel te wegen. Hoe lichter, hoe beter. Weet wat je natuur met je doet. De bedrieger!

Commentaar blijft uit en overbodig; ik heb wel wat beters te doen. We gaan vrolijk verder met leven, zo lang als het duurt. Als je eenzaam opgesloten zit en er niets te bewegen valt, dan mag je bang zijn. Lustig loos, zomers zin. Bekijk het maar.

Geen idee of het ’t zelfde idee was, maar ik keek al pedalend weer eens in de toekomst en voorzag een tijd waarin iedereen die mee wil tellen bij de geboorte een chip krijgt aangemeten, die onmiddellijk begint te registreren wat er allemaal op de betreffende persoon afkomt. Wellicht is er ook een interne verbinding die de prikkels van binnenuit kan vastleggen. De database die zo ontstaat is mogelijk (over)completer dan die van de hersenen zelf, maar moet door middel van uitgebreide analyses de persoonlijkheid uiteindelijk beter in kaart brengen dan het individu dit zelf ooit zou kunnen. Op basis daarvan wordt deze mens gestuurd en gecontroleerd, de juiste levensweg voor hem of haar uitgestippeld. Hoezo vrije wil? 
Supermen vs. Romantic Renaissance men. Als dat geen doemscenario is. Geïnspireerd door gedachten omtrent politiek! Het is niet mijn idee dat dit aan te raden is, maar wetenschappelijk lijkt een technocratie misschien de enige overlevingskans voor de mensensoort. Een onmogelijke hoeveelheid personen moet in de hand gehouden worden en dat kan wellicht alleen door pure berekening, de al te menselijke emoties uitgesloten. Die mogen ze botvieren binnen afgeperkte gebieden als kunst en spel.
Overigens hoeft het individu helemaal niet te weten wat er wordt vastgelegd; beter van niet zelfs. Ongewenste gevoelens en gedachten moeten juist uitgesloten worden. De mens leeft in een prettige illusie voort, is gezond, vermaakt zich en draagt bij aan een glorieuze toekomst, het domein van de aardlingen wellicht uitbreidend naar andere planeten. Daartoe bloeien de wetenschappen en kunsten als nooit tevoren, maar moeten ellende en geweld ver van hen gehouden worden. (In zekere zin werkt onze westerse wereld al zo.) 
De werkelijkheid zal weerbarstiger zijn; daarom dacht ik aan een elite die zich dat laat welgevallen, waartoe je niet kunt behoren zonder zich naar de strenge regels te voegen. Op zich niets nieuws. Er zullen rebellen zijn van allerlei aard, anarchisten, maar ook de volksmenners die met de een of andere ideologie inspelen op die onderbuik- en hersenstamgevoelens van mensen. Met de invoering van zulke regulerende technieken is natuurlijk ook een hoop kapitaal gemoeid, dus zullen er armere gebieden blijven waar op andere wijze verdeeld en geheerst moet worden. 
Het zou ook kunnen dat zo’n scenario zich afspeelt in een wereld waar een (dictatoriale) elite dit weet te verkopen aan een grotere middengroep, daarmee zelf buiten schot blijvend en de maatschappij naar believen en behoud naar eigen hand kan zetten. Moeten ze daaronder door krijgen wat er speelt, zoals vermoedelijk alleen radicale anarchisten dat kunnen. Zodra er maar een beetje religiositeit aan te pas komt, zijn ook zij verloren en zullen ze aan (onderling) geweld ten onder gaan. Er zijn geen vrijdenkers verkiesbaar.