De radio, die de schilders bij de buren hard aan hadden staan, stoorde me meer dan de schuurmachines waarmee ze de houten bekleding van de dakkapel te lijf gingen. Terwijl ik bezig was aan de praat geraakt met een vieve zeventiger, die gestoken in korte roze rok en netkousen, een speld in z’n geblondeerde halflange haar, van zijn woonplaats in Zwijndrecht naar z’n vriendin nabij Overschie aan het wandelen was. Hij vroeg als eerste of ik wist of er een motorhandel in de buurt zat, na een opmerking gemaakt te hebben over mijn gepoets, waarna ie leeg liep over z’n motorrijlessen en wat daarbij kwam kijken. Ik kreeg het behoorlijk warm van de zon. Uiteindelijk uit deze situatie ‘gered’ doordat hij gebeld werd, wat zijn smartwatch meldde, en namen we kort en krachtig afscheid. Bijzonder.
Bericht dat het nieuwe pinapparaat bezorgd is, dus werk voor mij, en dat de tent vrijdag net als donderdag gesloten is, omdat de dragshow voor die avond is afgelast vanwege weinig animo. Ook de matinee voor zondag vervalt, waardoor er meer tijd is om de show voor de avond voor te bereiden.
Ik mag vandaag de avond redden, opdat ook Frank het aangrijpende levensverhaal van zijn voorouders kan vertellen. Net als bij Frans gisteren, is het leed van z’n ouders als Joodse overlevenden van de oorlog onnoemelijk groot en zwaar. Hoe kunnen we vergeten en niet (willen) weten wat mensen elkaar aandoen, tot op de dag van vandaag, zoals hij meer dan eens aanhaalde, wanneer het ging om dingen die hij in z’n leven meedraagt.
