Middagmuziek

Je kan overal wat van vinden; zo’n lunchconcert met een matige zangeres, die wel erg veel aandacht vraagt, en in zekere zin krijgt van de niet al te talrijke aanwezigen, die ook allemaal eerst uitgesproken en gegeten wilden zijn voordat ze echt aan luisteren toe waren. De ritmebox zette het totaalgeluid dicht, de gitaar klonk blikkerig, foute aanslagen resoneerden, valse noten klonken; het moet meestal te hard. Het natte herfstweer leek een beetje binnen te komen, maar het animo om er een feestje van te maken bleef niet uit. Ik versta er niets van.
Snel opruimen en door de regen terug. Gisteren het meeste al gedaan, na de stomvervelende twintigjarige huwelijksviering voor een elftal gasten. Een hoop inzet om ze een avond te vermaken. Blij dat ik enkele uren voor het einde weg was. Is dit waar we het voor doen? Zullen we het morgen weten?

Friderika en Nando

En nog wat

de derde, met een extra knop

Een lift die niet in beweging te krijgen is, parkeervergunningen die ontoegankelijk blijven, instellingen die slechts offline te raadplegen zijn, stappen die niet doorlopen worden, uren die niet vergoed worden, afspraken die afgezegd of verzet worden, boodschappen die niet overgebracht worden.

Kunnen we veranderen, het tij keren, is het onbegonnen, zinloos, of waanzin? Een stap terug, inbinden, afzien, zonder er door de omstandigheden toe gedwongen te worden? Zijn mensen die dat kunnen zeldzaam en geneigd het goede te doen, en wat bepaalt uiteindelijk de juistheid van het gevolgde pad?

Hopelijk zijn anderen niet afhankelijk van je vragen naar hun welzijn om het enigszins naar de zin te hebben, want dat schiet niet op. Je verwacht intussen (ook) niks meer van iemand, dat voorkomt een hoop teleurstelling. De vrijheid moet elke dag gevierd, maar ook gewonnen worden, en da’s een opgave, zegevieren niet gegarandeerd. Goddelijke arbeid verrichten in en aan de eigen hemel, of het duivels werk dat je door het slijk haalt. 

It’s never been easier to propagate lies.

Pantheïsme

Zoals ik ooit voor het dunne glas in het raam van balkondeuren in het oude huis in mijn pyjama in de nacht naar de in wit gehulde wereld stond te kijken in het lichtgroene licht dat de hemel weerkaatste, kijk ik ruim een halve eeuw later door het dubbelglas van de erker naar de wind in de takken van de bomen in de voortuin die hun bladeren verliezen, nadat ik een oranjerood gedierte dacht te zien flitsen over het groene gras van de lege dijk in westelijke richting en mij bedacht had, dat ik elke dag vanaf heden mij zou voornemen alleen nog (het) goed(e) te doen, want ik weet toch hoe het moet en wat niet mag, en ik doe mijn best, ook al kan ik het niet.

Mensen veranderen niet, mensen veranderen? Als ze niet star zijn veranderen ze wellicht voortdurend van mening, aan de hand van al dan niet juiste inzichten. Maar ze kunnen ook vasthouden aan gebleken goede beginselen en in hun kern, hun wezen dezelfde blijven, mits niet door trauma in hun persoonlijkheid diep aangetast te zijn.

Wat is het wezen, wat is de persoonlijkheid, wat het karakter? Zijn er vaste waarden in een mens, die nauwelijks veranderen? De aanleg, de vorming, erfelijkheid; kan je er van los komen? Moedwillig misschien, maar daar zal je wellicht elke dag energie in moeten steken om ‘de schijn’ op te houden.

Het is geen maandag

Andere berichten: de oude watermeter is vervangen. Ik had al eerder de stekker van de vrieswerkbank eruit getrokken, omdat het ding nog steeds loos aanstond. Er wordt niet al te zorgvuldig schoongemaakt: deurknoppen en handgrepen van koelingen plakken. Voor de rest wat klusjes gedaan… 

De jeugd van tegenwoordig, of gewoon een luie donder, een luxe paard? Teleurstellend als ze niet doen wat ze beloven, maar erger nog als ze erom liegen. Ik ga ze de hand niet boven het hoofd houden. Zoals gewoonlijk ruim je zelf de troep op, niet zonder morren. Anderen hebben het te druk, lopen zichzelf voorbij; hand over het hart dat je vasthoudt.

een troostrijk lied van Johannes B? een draadje los?

Klaar ermee

De kopzorgen omtrent de toegankelijkheid van het nieuwe geluidssysteem betreffen vooral mijn onmisbaarheid voorlopig bij het gebruik ervan, ondanks de uitleg aan de wand. De eerste (niet) de beste die er naar keek zag al niet eens het kastje waar tekst en plaatje naar verwijzen. Het geheel ontkoppelde mengpaneel heb ik vervolgens afgedekt. Morgen komt David Zee draaien; die moet ik toch al hebben voor zijn mening over de nieuwe dj-mixer. De kogel is door de kerk voor de transitie naar Microsoft en ik heb m’n agenda gevuld gekregen met activiteiten waarbij mijn aanwezigheid mogelijk onmisbaar is voor de komende maand.

Om tien voor elf gaat het alarm af in de Atjehstraat: iemand is binnen en probeert het uit te schakelen, zonder succes. Na mijn oproep – niemand weet wie het kan zijn geweest – gaat Myriam even kijken en reset het. Ik bel de alarmdienst af en vraag Iky of hij toevallig de kookstudio had bezocht, maar die beweert (misschien lichtelijk verontwaardigd) dat hij het absoluut niet was en ook dat ie geen sleutel meer heeft. De enige die nog niet geopperd is, zou Anahid kunnen zijn. Gaan we het haar nog vragen? 
Via mijn oren komt de buitenwereld tot mij; Aziatisch en Amerikaans nieuws. Wij Europeanen spelen onze rol van verontwaardigde rechtschapenen met smierende hypocrisie. Geen vuile handen, een zuiver geweten – me reet!

Tuli Kupferberg 1, the long version, Johannes B, 1981?

Als het ware

Neder land, hol land, rotter dam, flikker op, joh, of je op wil sodemieteren, achterlijke robots! We leren van de geschiedenis dat opportunisme loont, anders kan (of wil) je het niet navertellen. Over het algemeen zetten we de geschiedenis naar onze hand, wordt het deel van onze identiteit, bouwen we naties ermee.

Moest het tribunaal overgedaan? Waren er meerdere olifanten in de zaal? De vele spelers op het wereldtoneel, de blinde vlekken, de ideologieën? Wie zijn wij om te oordelen, wie ben ik om dit te duiden? Was er een vooringenomenheid jegens de sprekers die niet werd uitgelicht? Kritiek vanuit het publiek? Het is niet zo eenvoudig, veel is onbegrijpelijk, maar er is een hoop te verklaren. We hoeven er hier niet op terug te komen.

Afgemaakt

Geen gefilosofeer, het is anders gelig dan vergeeld. De meeste bezoekers zal het amper opvallen. De oud-politieman, die toevallig langskwam, is niet eens boven geweest. Het is poetswerk. Er staat nog genoeg op stapel, voor deze zomer, voor de komende herfst en winter. Rekenen we af op een jaar?

Hier zou een boodschap van algemeen nut moeten volgen, maar wat is de zin, het juiste woord, hier en nu? Wat gebeurd is zou bekend kunnen zijn, wat nog te gebeuren staat is ongewis, al wordt er genoeg gespeculeerd. Het pakt misschien goed uit voor de of het een en ander, maar wellicht ontaardt het in rampzalige rotzooi. Afwachten, of hopen en geloven dat er aan de knoppen te draaien valt?

Belofte

vlinderstruik

Ben je, gelukkig? Kan je het verkopen? Een aanbod, verhalen?
Vlees en vis bakken op een open vuur, in deze tijd, dit klimaat?
Een invasie aan fossiel gedachtegoed, verstofte grijze massa.
De nostalgie als een loden last, ons zonnestelsel in de zomer.
Er is meer in dan de gekozen woorden, de veronderstelde zinnen. 
Geroepen gevoeld, afgewezen geweten, gelaten gelaten.
Het kwaadaardige mensenrijk; ze weten niet wat ze doen.

Geloof, hoop en liefde van Johannes B, uit het leven van de vorige eeuw

De doos van Pandora
Je zou niets moeten hebben van deze spreekwoordelijke drie-eenheid, het verhult, bedriegt, misleidt. Evenwel, zonder lijkt het zinloos, dierlijk, machinaal. Er is geen wil meer om te leven, veroorzaakt door ondragelijk lijden, als het ervan is ontdaan. 

Voorstel overstap MS 365

We hebben het er al kort over gehad – de kosten van €500 per maand voor vijf jaar (= €30.000 incl. de Business Premium licentie en externe backup bij NM2D) is dan zonder de eerste €7300 van de transitie zelf – en onze penningmeester weet dat te vergelijken met een soortgelijke overstap bij een andere (kleinere) organisatie, die hij heeft meegemaakt.
Het advies voor dit bedrijf komt van onze IT-adviseur, dus daarover hoeven we hem niet te bevragen. (;-) Er is nog een ander soortgelijk bedrijf gelieerd aan TechSoup, dat licenties voor non-profit-organisaties met o.a. Microsoft regelt, maar die oogde mij heel wat minder toegankelijk. Het is ook niet zo dat je ‘effe’ een offerte opvraagt voor zoiets; aan deze is een traject(je) vooraf gegaan met aanvragen, het opzetten van de initiële MS-omgeving, een gesprek, een vragenlijst, het verschaffen van toegang tot de MS-omgeving aan NM2D, en een mailwisseling, waarna zij dit rapport hebben opgesteld.
Dinsdag 27 juli vanaf het middaguur tot uiterlijk 14/15u kan hun vertegenwoordiger er zijn, onze schatkistbewaker is er vanaf 13u, dus er is tijd genoeg om een en ander door te nemen.

Om wat mijzelf betreft gelijk even naar fase 4 ‘Vermogen’ (zie § 4.4) door te schieten: het is op de voorgestelde wijze een behoorlijk indringende opzet. Dit gaat iedere medewerker ‘voelen’ in het werk, de toegang tot ’the office’, de manier van werken en communiceren. Ik zie natuurlijk ruimte voor verbetering zoals dat nu geschiedt en de mogelijkheden die de Microsoft-omgeving daartoe biedt. Of we het heft nog een beetje in eigen hand houden is iets wat te onderhandelen valt, opdat het past in het ‘interieur’ en de ’stijl’ van Belvédère, met de accenten op de juiste plaats (;-). We zijn geen ‘gewoon’ bedrijf, maar ook ‘gewone’ bedrijfsvoering moet ons niet vreemd zijn. We zijn er nog wel even zoet mee…

Expopening

Eindelijk was het zover dat de nieuwe tentoonstelling feestelijk geopend kon worden, op de drempel met een live-optreden van bijeen gesprokkelde jazz-muzikanten die elkaar niet of nauwelijks bleken te kennen, waarmee we het zomerseizoen wat dit betreft meteen hebben afgesloten. De expositie is er nog tot tenminste 9 september.

van de rammelende live-opname naar een in alle opzichten knisperende vinyl recording

DJ David Zee deed de tent wel swingen met de betere jazz, maar de hoge gemiddelde leeftijd van het aanwezige publiek had daar weinig boodschap aan, een enkele huppelende oude heer daargelaten. Alle deuren stonden open, waardoor de buurt kon meegenieten en ons terras was gevuld. Vanuit de keuken leverde Fenmei een keur aan bijzondere smaken.

Bij het aanrecht van de expositieruimte had zich met de opstelling van een draaitafel (met versterker, mixer en boxen) tussen de ons nagelaten grammofoonplaten van Dick van den Berg een apart mannenkluppie gevormd, die rommelden met kabels en aansluitingen, om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat er niets mis was met de wijze waarop ik het had opgesteld.