Het geeft te denken, al die meisjesachtige vrouwen, die mannen het hoofd op hol kunnen jagen. De beloofde maagden, of was het toch dat homo-erotische, ook al zeggen ze dat mannen die van jongetjes houden niet homo maar pedo zijn? Bonobologisch gezien is het allemaal onzin; alles en iedereen is neukbaar, maar ze moeten er maar zin in hebben. Ik las eens van een oudere vrouw die het mooi uitdrukte, dat ze graag weer het jonge lijf van vroeger zou hebben, maar dan met de wijsheid van nu en de zekerheid over haar eigen schoonheid, waarmee ze iedere man in haar greep zou hebben gehad.
wolk
je kon zo lekker moe zijn
uitgeput in bed en in slaap vallen
of nog even de kosmos inkijken
je geest verruimen met maanlicht
in de zon liggen luisteren
warm in en aan je lijf
heet in en op je hoofd
het zweet liep in stralen
Next us
We vonden hun huisstijlkleuren wel cool en de kaart knalde, maar er moest toch wat water in de verf…
Ruimte voor de rivier
Met het oog op de toekomst en de les van het verleden moeten de grote rivieren meer ruimte krijgen om (eventuele) grote waterhoeveelheden te kunnen verwerken. Obstakels uit de weg: uiterwaardvergravingen, ontpoldering, kribverlaging, bedverdieping, dijkverleggingen, hoogwatergeulen, kadeverlagingen.
Niet zo
Ik moet om mijn ego te blijven strelen wel voor het individualisme lijken, schijnen, heten, dunken en voorkomen. Je bent eenling in verhouding tot andere eenlingen. Mensen moeten beseffen dat ze altijd en overal alleen zijn, maar dat ze tegelijkertijd meestal in een samenleving functioneren. Ik heb het niet over massa versus individu, maar het individu als onderdeel van de (een of andere) groep. Je kan natuurlijk proberen je aan elke vorm van gemeenschap te onttrekken, maar hoe voorzie je dan in je primaire levensbehoeften?
Het vervelende is echter dat veel mensen zich helaas nogal biologisch gaan gedragen in een groep; dan is er ineens een leider nodig en kan de saamhorigheid akelige vormen aannemen. Dat moeten ze afleren; hoe blijf je individu in een samenwerkingsverband? Ik geloof niet dat het kan; de meeste mensen kunnen of willen de verantwoordelijkheid niet aan. Anderen zijn wellicht te dom, te laf, of te gemakzuchtig. In kort bestek het begin van het einde van de ‘ware’ democratie.
Mijn vraag was eigenlijk: moet iedere mens steeds opnieuw het leven in al z’n facetten leven, of is het goed dat er velen zijn die hun leven langs min of meer uitgesleten paden gaan en hun energie steken in het vervolmaken van iets dat hun eigen leven overstijgt? Bijvoorbeeld een traditioneel levende wetenschapper die braaf z’n bijdrage levert aan de ontwikkeling van een nieuw medicijn tegen de een of andere dodelijke ziekte. En als je leven daarvan afwijkt, moet dat dan tenminste de kans geven dat er iets bijzonders uit voortkomt, wat dat ook moge zijn?
Aandelen
Koffie schijnt goed te zijn tegen vrije radikalen (loslopende fundamentalisten). Ik lees veel de laatste tijd op het net; om al dat downloaden z’n plaats te geven? Het is van alle tijden. Andere dagen tv, docu’s, een stukkie film. En dek je in tegen de kerst!
Ik zie het allemaal zeer scherp, dus ook hoe vies het ergens is, hoe fout dingen zijn, en hoe lelijk mensen kijken, doen of zijn. Het dragen van een rose bril zou af en toe niet weg zijn.
Laatst bedacht ik mij, met de beroemde (edoch ijdele en formele) uitspraak van Newton in herinnering, dat hij ‘slechts’ op de schouders stond van hen die ‘m voorgingen in de wetenschap, om ogenschijnlijk z’n bescheidenheid te tonen. Maar het is een waarheid waarvan al eerder vermelding werd gemaakt door groten der aarde en ik vroeg mij af of het ook niet opging voor allerlei andere menselijke besognes. Misschien overdacht ik juist in deze tijd wel het verschijnsel tradities.
Want waarom moest ik zo nodig meer dan de meeste anderen van alles en nog wat in twijfel trekken, zelf uitzoeken en uitvinden wat goed voor mij was, om uiteindelijk via deze omweg niet eens zoveel verder van al diegenen uit te komen?
Je kan zeggen dat het de af te leggen weg zelf is, waar het om gaat, maar ik kan toch niet geheel los geraken van het idee dat het deels ook een bepaalde, meer universele ontwikkeling der mensheid in de weg zit. Misschien voeden we onze kinderen te individualistisch op, dat is: te veel op onszelf – de beperkte grootheid van het ‘moderne’ gezin – en te veel op zichzelf – ieder mens in eerste instantie bezig met z’n eigen ik.
Feest!
Nee, daar kan ik niet aan beginnen! Weet je wel wat dat kost! En bovendien heb ik daar helemaal geen tijd voor! Ik was er niet, maar ben er nu wel. Alles draait, de wereld draait. Donkere wolken pakken zich samen. Waarschijnlijk lig je nu al bijna in bed; voor morgen dan.
Bij wijze van spreken
iedereen kan een stukje schrijven (nadruk op ‘stukje’ of ‘schrijven’, het maakt niet uit). Elk onderwerp is goed, iets alledaags of uit de actualiteit, als het maar algemeen of triviaal genoeg is, zoals over het schrijven van een column, bijvoorbeeld. De lezer moet iets herkennen.
Anders wordt het als de schrijver bij tijd en wijle, of met schering en inslag, een afwijkende mening ventileert, waarmee een grote groep van de vaste klantenkring tegen de schenen wordt geschopt, of op het verkeerde been gezet. Dan is ie een intrigant, of de vijfde colonne.
Men begrijpt het niet, het geformuleerde is te ingewikkeld, te genuanceerd, of het raakt de kern van een publieke opinie op een zwakke plek. De poten worden vanonder uw stoel gezaagd.
Als je niets wezenlijks te zeggen hebt, hou dan je kop!
Ik ga nog even afzakken in de hoop dat de koppijn daarin meegaat.
tingel tangel
Onooglijk
Een kleine ingreep voor deze mens,
maar een enorme uitwerking voor
zijn menswaardigheid!
Geen idee wat die narcotiseur in dat infuus had gestopt, maar ik lag daar prinsheerlijk op dat verrijdbare bed, onder een doek en een deken, mijn hoofd in het kussen, terwijl de chirurg eigenaardige muziek maakte met zijn instrumentarium. Het apparaat, waar ie waarschijnlijk mijn vertroebelde lens mee opzoog, klonk als een synthesizer die hoog en laag piepte en zo een animerende abstracte compositie vormde.
Herfst
van alles valt,
buiten en binnen,
in huis, in mijn hoofd.