We vieren twintig tijgers treiterend,
tevens telkens televisies tevoorschijn toverend!
Paradijs, als je het aankan. Reken je rijk, rijken je reek.
Alle temperaturen omhoog!
Vandaag of morgen
ff grien’
Hoopvol blijven, moedig blijken, uitgezonderd en ordentelijk, het duister van het heden is geen droom voor wat ons te wachten staat, zo leert de geschiedenis de een of ander, korter of langer, het maakt uit waar je slaapt en waarvoor je waakt.
Herfst kleurt je
Doorschijnend rood, onzichtbaar oranje, volledig geel
maar grauw toon je in nacht en nevel
Bewust wezen van dat verlammende
tot wanhoop drijvende niet meer zijn
houdt op te bestaan met de dood
Vergeet, ontken, herinner niet,
dat het licht zal verdwijnen
De schat van het Zilvermeer
Het zit er niet in en het weer is er niet naar, maar hier ligt geschiedenis, een betoverende streek, voor argeloze dolers, zwaarmoedige dromers, nieuwsgierige kinderen. In een eender voertuig terug naar waar het heen moet. Onmetelijke tijden en afstanden.
Dents in da dentas
Om je harige jonge lange tanden in te zetten, boer, krijg je dit voor je kiezen, op elkaar, zonder het water en een lach, eraan gevoeld door de tijd, klapperend, de molen afgebrand.
Het gaat goed, totdat het fout gaat. Bij noodzaak tot ontruiming kunnen wij uw veiligheid niet garanderen!
Noorderlicht
Tot dertien jaar geleden bracht de vpro nog wetenschappelijk nieuws uit onder die naam, boven Groningen kon je er de afgelopen dagen misschien wat van zien in onverlichte streken, en op het zuidelijk halfrond kijken ze er sowieso niet van op.
Het is de mensen ernst. Geven we dit klotenland terug aan de natuur? Wie is er op links? Een goede voorzet, backhand, verbinding met de rest van wereld. Stemmen in de nacht. Duisternis dimt geluid niet.
Gelijkmoedigheid
Het zal de regen niet verdrijven. Dat doen zon en wind, energie voor de toekomst, biogas, kernenergie uit noten, compensatie voor het boeren, riekende vluchtige stoffen. Vergeet niet koffie te drinken, de borst te kloppen, het hoofd te breken. We weten dat we epicuristen van nu willen zijn, absurdisten zodra we dat niet meer doen, of het ons uiteindelijk niets kan schelen.
Gesnoeid
De oude Willemsbrug over lopend, de hakken van de laarzen klinkend op de houten vlonders van het voetpad, met de vlakke hand slaand op het metalen hekwerk, in de maat, met een ritme, tot in de van der Takstraat; een kat ging er tekeer in het donker van het doodlopende zijstraatje aan de noordoostkant.
De nieuwe Willemsbrug werd op 1 juli 1981 officieel geopend, maar Luc en ik waren er al maanden(?) eerder ’s nachts overheen gegaan, toen de beide delen, hangend aan hun zuilen, nog niet aaneensloten en we een sprong moesten maken van de noordelijke helft naar beneden op de zuidelijke. Walking through heaven’s door, vond Luc het, onder die pilonen door, naar een nummer van Phil Manzanera’s 801. De plaat waarop het stond heb ik in die tijd ergens aan de bevriende docent van gezondheidskunde cadeau gedaan, in zijn huis in Utrecht, waar we lekker doorzakten op de muziek.
Leuke mop
Een bestand ten tweede male opnieuw opgebouwd, joker laugh, want de oude overschrijven verhielp het euvel niet: het geluid gaat uit. Hoe kan het programma (Logic) de uitvoer van het signaal naar de kopfoonaansluiting plat leggen? Ik zocht het niet tot op de bodem uit, maar ontdekte bijna toevallig, dat het aan een bepaald software-instrument ligt, splatter cycles. Weg ermee. Zo is mijn relatie met techniek; het moet werken en ik wil het doe het zelven beperken tot wat ik min of meer kan bevatten met mijn huidige kennis, ervaring en ongeduld. Zie je nog wat echt en wat vals is?
Kuis
Het roeptoeterend kabinet – volksmenners die weten van de kloof tussen moraal en emotie van een aanzienlijk deel van de bevolking van dit land, dat best een stap verder wil gaan dan ze uit zelfzucht zou doen – draait gewetenloos de goedgelovigen een rad voor ogen, opdat het hen begint te schemeren.