handvaardig & huishoudkundig sinds ’t jaar ’00
Maken de decibellen de sfeer? Meezingers, drinkliederen, de Nederlandse koopvaardij. Dat wat de knechten gaande houdt. Het is niet hoogstaand, wel belegen. We ruimen op en sluiten af. Als het weer even droog is, waaien we met de zachte nacht naar het eigen huis.
Een volgend nummer uit het kipnat getrokken, Joop stuurt beelden van zijn zomer, ik vertel ‘m van mijn droom, mijmer op z’n geschiedenis schrijven, zoals ie bezig is, al is ’t misschien niet voor de mensheid, of ook wel, wat niet? Veel lijkt te komen uit andere tijden, onwerkelijk, droomachtig, een onbestaanbaar licht. Sommige plaatsen ken ik van de werkelijkheid en het is alsof ik de zon en de warmte er voel, vlagen van min of meer bekende geuren, de wind, verwaaide klanken. Stijn stuurt me foto’s van de lekkende ruiten in het trappenhuis, geen poëzie daarin, of is het levend glaswerk? Het kan zijn dat al deze trillingen in mij samenkomen en zo een gedicht is gevormd.
Je krijgt ’t er niet warm van, de zon komt onvoldoende door de bewolking om er in te zitten. Met enige haast en extra ondersteuning ruim op tijd bij de molen, maar niet berekend op zo’n lange, nogal trage boottocht, die wat mij betreft de belofte niet waarmaakte van meer van de stad laten zien. Het waren vooral de achterkanten van gebouwen en straten die me niet geheel onbekend zijn en een trip naar buiten langs het kanaal richting Delft vanuit haar voormalige haven. Ontspannen in deze tijd en omstandigheden is lastig; trek en slaap. Het zitten in de rug.
*) De eerste Beatle single kwam vandaag 62 jaar geleden uit.
Van Linda kreeg ik gisteren melding van een merkwaardige vorm van phishing betreffende deze site, gestuurd naar inschrijven@. Kennelijk hebben ze de site automatisch gecrawled. Mijn WordPress is in tegenstelling tot wat ze beweren niet verouderd (alleen het gebruikte thema is niet nieuw) en genoeg beveiligd. Het bedrijfje zit in India, waar vanuit notoire oplichters opereren. Hopelijk laten ze het hierbij, al dat onnodige e-mailverkeer.
Het hydroblok is vervangen, alsmede de manometer en de (on)nodige rubbers. Onmisbare beroepen. De boxen naast het scherm in de lobby doen het weer; toch gewoon de (software)instelling in de processor. Gaat de groeispurt uit mijn verhaal? Wie zit in de buidel van wie?
Slechte tijding kwam met het bericht dat er geen warm water was in de keuken, wat al gauw kon worden vastgesteld als een storing in de ketel door de weggevallen waterdruk, die veroorzaakt bleek door een lekkage in het hydroblok. De reparateur is na anderhalf uur ter plaatse en kondigt na onderzoek en rondbellen een flinke reparatie aan voor aanstaande donderdag in de middag. Dat moet dan maar. Tot dan is er geen warm water, omdat de druk er geheel af is gehaald.
Intussen de batterij van de zender van de gasklep vervangen en een spotje dat knipperde boven de oven, de brandmeldinstallatie getest, het rolgordijn op de deur van het gastenverblijf verhangen, waar een stop op moet, opdat de ruit niet tegen de planken aan de wand komt, nog wat snoeren van de tablets in de broodplanken gelijmd tegen loskomen en de raamlijsten in het nieuwe kantoor beter vastgezet. Nochtans het huis meester?
De warmte is niet weg; een wolkendek houdt de temperatuur hoog, de atmosfeer benauwd. Ik haal het bestelde op met de opgeknapte oude fiets, die een haast vertrouwd slepend geluid maakt door de losse flappen van de gescheurde kettingkast. Het plakband erop houdt niet, zoals verwacht. Moet ik er met naald en draad tegenaan voor die winkelhaak?
Beneden is het vandaag 27˚C, ruim dertig op zolder. Het weerhoudt mij er niet van. Ik pas de tekst van andermans mail richting opdrachtgevers aan en stuur deze terug. Er wordt niets mee gedaan, zit vol typo’s en een overbodige/onjuiste opmerking.
Ze moeten eens ophouden over paradigmaverschuivingen, ze lijken schering en inslag, maar verandert er nou werkelijk iets? Je roept quantumfysica en geeft er een draai aan, of extrapoleert de theorie naar gebieden buiten de natuurkunde van de subatomaire deeltjes, en hopla, daar gaan we weer een nieuwe kijk op het universum in, al komt het vaak niet verder dan de menselijke schaal. In de chaos breekt het nieuwe pas werkelijk door, zegt de toekomstkijker.
Op één van de lijst van wat veel impact heeft op het milieu: spullen! (Vooral electronica met zeldzame materialen.) Op twee: de auto (aanschaf en gebruik) – de omslag voor elektrisch rijden ligt al bij 1400 km per jaar (kleine tweedehands). Het best is een deelauto als je weinig rijdt. Op drie: het huis – duurzamer en kleiner wonen. Op vier: vlees eten en op vijf: vliegen. Beter, anders en minder.
Drie bomen zien vanuit je huis, dertig procent kroonbedekking in de wijk hebben, driehonderd meter vanaf een groene plek op loopafstand wonen.
Ervaringsruimte voor de ervaringenruimte; de ideeënwereld van Plato? Steeds weer dat ‘geloven’, het onderbuikgevoel, de intuïtie, wanneer het te ingewikkeld wordt. Overrated, op z’n zachts gezegd. Ik weet het ook niet, maar er valt toch onderscheid te maken in de waarschijnlijkheid van veronderstellingen?
Omdat we zo zelfbewust zijn, vinden we het nodig betekenis te geven aan ons leven en de wereld, maar hebben we niet geleerd dat dit onmetelijke universum totaal onverschillig zou kunnen zijn?
Als mensen niet makkelijk beïnvloedbaar en goedgelovig zijn, waar komen hun vooroordelen dan vandaan? Zijn die ingebakken, zoals xenofobie, angst voor het onbekende, en moeten we juist geleerd worden anderen niet zonder meer te discrimineren op grond van ongegronde beweringen?
Neil Postman – Foreword to Amusing Ourselves to Death
We were keeping our eye on 1984. When the year came and the prophecy didn’t, thoughtful Americans sang softly in praise of themselves. The roots of liberal democracy had held. Wherever else the terror had happened, we, at least, had not been visited by Orwellian nightmares.
But we had forgotten that alongside Orwell’s dark vision, there was another—slightly older, slightly less well known, equally chilling: Aldous Huxley’s Brave New World. Contrary to common belief even among the educated, Huxley and Orwell did not prophesy the same thing. Orwell warns that we will be overcome by an externally imposed oppression. But in Huxley’s vision, no Big Brother is required to deprive people of their autonomy, maturity and history. As he saw it, people will come to love their oppression, to adore the technologies that undo their capacities to think.
What Orwell feared were those who would ban books. What Huxley feared was that there would be no reason to ban a book, for there would be no one who wanted to read one. Orwell feared those who would deprive us of information. Huxley feared those who would give us so much that we would be reduced to passivity and egoism. Orwell feared that the truth would be concealed from us. Huxley feared the truth would be drowned in a sea of irrelevance. Orwell feared we would become a captive culture. Huxley feared we would become a trivial culture, preoccupied with some equivalent of the feelies, the orgy porgy, and the centrifugal bumblepuppy. As Huxley remarked in Brave New World Revisited, the civil libertarians and rationalists who are ever on the alert to oppose tyranny “failed to take into account man’s almost infinite appetite for distractions.” In 1984, Huxley added, people are controlled by inflicting pain. In Brave New World, they are controlled by inflicting pleasure. In short, Orwell feared that what we hate will ruin us. Huxley feared that what we love will ruin us.
This book is about the possibility that Huxley, not Orwell, was right.
analoog beroerd in digitaal geruis, lustige gaten geslapen in kuddeloze dagen, de petrochemische afhankelijkheid en demografische transitie, ’s maandags zijn de gedienstigen vrij de nacht te trotseren, in de hoofdstad weliswaar, het gelukkige leven tekorten trotserend bruist, heb je alleen twee zonen loos, de oude fiets twee banden lek, de gekenden dood of anderszins vertrokken, te weinig bewust zijn voor behoud van kersenrood en pruimenpaars, geen verschoning voor schrijfvervuiling, €genetica
De geschiedenis van de wobble (bass) blijkt niet in de dub step (2002), maar meer in de drum & base (een decade eerder) te liggen, of, als je het puur bekijkt, bij de Silver Apples in 1968! Dank je, Hans!
Alle gelukkige kinderen lijken op elkaar, elk ongelukkig kind is dat op z’n eigen wijze (Sana Valiulinan vrij naar Dostojevski).
Vrijheid is gebaat bij een inefficiënte overheid; een revolutie is niet meer te voeren tegen de technologie van de staat. Omdat we leven in chaos is er ordening nodig in wetenschap en kunst (Aldous Huxley). Je kan je lot maar beter omarmen.
De CV-ketel geeft geen warm water meer, maar ook geen storingscode en resetten met de daarvoor bestemde knop lijkt ook niets te doen (de knop zelf en eventueel effect op het apparaat). De doorstroommeter blijkt kapot. Bovendien is de filter(opvang)bak al jaren niet geleegd en verschoond, waar een hoop donker water en ketelsteen uitkomt. Door een lekkage was de kabel die de meter voedt gecorrodeerd. Ze improviseren een herstelde connectie met een kroonsteentje en bestellen een nieuwe kabel, waarmee ze dit onzekere construct binnenkort komen vervangen. Geen bakfiets kopen, dus?
Een stad is nooit af, maar ik kan me voorstellen dat je er klaar mee bent. Toevallig hoorde ik gisteren dat er paniek heerst onder caravaneigenaars, omdat ze geen stalling kunnen vinden voor hun sleurhut; alles is vol. Ze kunnen misschien erin gaan wonen en zich aansluiten bij de Roma, rond gaan trekken. Als ze hun huis verkopen komt er weer plek voor woningzoekenden. Of maak er een tiny house van en verhuur het. Naar Ter Apel met die dingen! (Hier nabij staat er al een hele poos een, maar met een misleidende sticker erop dat ie een buurtfunctie heeft.) We krijgen het wel weer op orde, eens…
Antikraak gaan wonen in een gewezen meideninternaat, op twintig minuten van Utrecht. Ergens in het historisch ogende centrum, met eigen keuken en badkamer. Ik moet het nog zien.