Ik heb rekeningen, ik heb geld, maar hoezo hebben we als mensheid rekening te houden met enorme verliezen door de pandemie? We hoeven geen schulden te betalen aan buitenaardse mogendheden; we moeten de welvaart beter verdelen. We hebben iedereen en overal van het minimale aan beschikbare essentiële levensmiddelen te voorzien en dat kan naar de omstandigheden van gevers en ontvangers.
Het zou een enorme inspanning zijn, maar menskracht genoeg, zou je denken. Tijd is er ook genoeg, mits er onmiddellijk of zo snel mogelijk mee begonnen wordt. Helaas ligt de bal bij degenen die bij machte zijn het voortouw te nemen in deze en onder hen zijn er de onwilligen, die kennelijk voordeel denken te hebben aan de ondergang van velen.
Het is al gauw een utopie als je de bezwaren en onmogelijkheden opsomt, maar imagine (John), de wereld zou als één kunnen leven. Dit is evenzeer de aard van de mens. Ik krijg al hoofdpijn bij het idee hiermee daadwerkelijk aan de slag te moeten; hoe organiseer je zoiets? Ik kan me nu verschuilen achter mijn bescheiden inkomen en zuinige levensstijl, maar kan niet ontkennen dat die ongelooflijk comfortabel is, in een (relatief) grootst mogelijke vrijheid. Is een bureaurevolutie een realistische, of misschien zelfs de enige oplossing? Je mag ook je stem laten horen vanaf je twee- of driezitter.
Is een loterij een oplossing? Ieder mens wordt gekoppeld aan een ander en je verdeelt wat je hebt. Er wordt een onderscheid gemaakt naar gemiddelde(n); een denkbeeldig, evenwel uit te rekenen middelpunt, de gemiddelde welvaart van de wereldburger, waar omheen gekoppeld wordt. Of moet het naar ratio van wat je hebt, waardoor vermogenden met meer mensen zouden delen? Zijn er wiskundigen die zoiets al eens bedacht hebben, zijn er formules voor, algoritmes? Eigenlijk zijn die systemen er al, is de wereld een alomvattend kansspel, maar kan je gerust stellen dat de spelregels oneerlijk zijn en de kansen daarmee zeer ongelijk.
In wezen wordt er lokaal al genoeg gedaan; mensen delen van alles. De grenzen van hun gemeenschap worden op velerlei wijzen bepaald: het kan naar plaats, naar welstand, naar cultuur, bloedverwantschap, overtuiging, noem maar op. Daar gaat al gauw een willekeur en een barrière in schuil die maakt dat het ongewenst kan zijn voor een rechtvaardige uitkomst.
Zo is het en niet anders, amen.