Een dag waarop alles op z’n plaats valt, nou ja, ik zet ’t er wel op. Lillian is uit de dropbox en het hoofd van de dames, Microsoftware een schop onder de kont gegeven, Herman heeft gebeld, Peter Wuister is langs gekomen, en ik heb het Elenbaashuis opgeruimd.
Beetje laat thuis, maar met overgebleven eten, hartstikke moe en ook iets verloren, behalve tijd en geheimen, de onzekerheid dat het blijft zoals het was; het wordt nooit meer minder, er komt altijd bij, totdat het vol en leeg tegelijk is. Dromen en gedachten vervliegen.
Trager van begrip, of juist stronteigenwijs? Gelukkig lach je zelf er het hardst om.