Ik begeleid een zogenoemde jongerenpooler (jonge moeder in een ‘baanregeling’ die erbij probeert te studeren) waar het mis mee gaat. Ik kan dus de boontjes doppen. We hebben al enige tijd in de gaten dat ze als een kip zonder kop te werk gaat, maar dan alleen als ze niet afwezig is vanwege huiselijke omstandigheden (ziek kind of zelf beroerd, meer dan eens; op zoek naar een andere woning, iets vergeten).
Ik heb haar aangeraden haar situatie eens te overdenken, gezin voorop te zetten – ze heeft een vent die, buiten zijn werk, thuis niets doet, bovendien haar vader en broer in huis – en dan te zien of ernaast nog wat mogelijk is. Zegt ze overnight haar studie op (zegt ze) en wil ze ander werk, bij voorkeur hele dagen in de kinderopvang. Maar ze kon die halve dagen bij ons al niet eens waarmaken. Vertelt ze bovendien bij de werkgever haar verhaal weer op een andere manier. Weg alle voordeel van de twijfel!
Van de week een hele dag voor de te produceren cd-rom foto’s zitten scannen op een G4 met een supersnelle Epson usb-scanner. Toch niet verder gekomen dan 88 plaatjes, want al die dingen moesten gelabeld worden (‘PL/strt/youths/relation/8.jpg’, waarbij, in dit geval, de P voor Porto staat, de L voor liggend formaat, waarna drie (eventueel) verschillende categorieën volgen en een cijfer voor de sfeer). En dat is me rete moeilijk, vooral als het je eigen waarden niet zijn. Ik mis nogal wat sfeerbepalingen en soms ook een geschikte categorie. De bedoeling is dat er duizenden foto’s opkomen, zodat met zelfs 100 per dag, een dag in de week, ik over een half jaar misschien klaar zou zijn. Het moet voor december, maar gelukkig doe ik het niet alleen.
Die Mac heeft er een 21″ monitor van LaCie aanhangen (of eigenlijk hangt zo’n systeemdoos meer daaraan), maar ik zat constant met mijn neus bijna op het glas als ik moest zien of ik het kader juist aanlegde. Eigenlijk robottenarbeid/monnikenwerk, waar ik, het spijt mij, toch enige neiging toe schijn te hebben. Ik haal het mij op de hals, soms min of meer vrijwillig. Gelukkig dat ik indertijd te ongedurig was, anders had ik nu een dikke baan gehad in de IT.
Vervelend is dat intussen de dv-cam in reparatie is; mijn vrees voor de primitieve tapetechniek werd bewaarheid. Het ding kon geen fatsoenlijk bewegend beeld meer weergeven, alles leek te ontsporen. Anderzijds gelukkig hoef ik dan ook niets te schieten, de komende drie a vier weken, en gaat het niet uit mijn portemonnee, want alles bij elkaar kan het ten minste 500 piek gaan kosten.