Ik sta op de (lange) tenen van mijn naasten…. wil het dan betekenisvol zijn dat ik wederom eens droomde te kunnen vliegen, of zweven althans? Ik heb al genoeg aan het in de hand houden van mijzelf; ga niet op last van anderen weer anderen de woestijn door leiden.
Toevallig las ik iets van een positivo die stelde dat je elke dag moet leven alsof het je laatste is (waanzin!) en dat mensen die hun werk zat zijn, het heft in eigen handen moeten nemen en (bijvoorbeeld) iets voor zichzelf zouden moeten beginnen.
Met wat? Zoals hij, een burootje met zijn gratuite adviezen? Dat klinkt als ratelband. Ik stel me voor dat iedereen dat gaat doen; onbegrensd verval. Een land vol cabaretiers, kunstenmakers, adviseurs, psychologen, mediatoren, filosofen, criminelen, en schrijvers natuurlijk. Geen kantoorklerken, loketmedewerkers, desktoppers, callcenterslaven, winkelbedienden, concierges, managers(!), procesoperators, fabrieksarbeiders, enz. en geldt het ook voor vuilnismannen, chauffeurs, bouwvakkers, monteurs, boeren en tuinders, zeelui, politie en brandweer, ziekenbroeders- en zusters, laboranten, schoonmakers, postbestellers, leraren, journalisten, vn-soldaten, om maar wat te noemen?
Ik heb het idee dat het dwarsliggen gecultiveerd wordt; dat wat ooit niet kon of mocht, is nu bon ton en je bent ouderwets als je daar niet in meegaat. Tegendraadsheid als modeverschijnsel. Het is dan ook totaal oppervlakkig. Ze doen het erom, want het geeft een bepaald aanzien. In de oprechte verwezenlijking van haalbare humane doelen kan je helaas nog altijd het lid op de neus krijgen. Voor de zwakkeren geen rechtvaardigheid – zij die gestenigd worden en zonder zonden zijn.
Decadente zondaars die toch nog klagen; ik kom echt niets te kort…
ds. P