De trouwe trike bracht me waar ik wezen moest, ondanks bevroren en besneeuwde paden, maar was eerst wel uren in de weer geweest om ‘m berijdbaar te maken. De bevestiging van de bak was ooit losgegaan, die rubbers had ik opnieuw gelijmd en tegelijk roest en beschadigde lak aangepakt, maar de boel nog niet gemonteerd. Bovendien bleek de pekel van vorige winters in de ketting gekropen, die ik schakel voor schakel moest nalopen en waar nodig los wrikken.
Het bleef evenwel oppassen op plaatsen waar het ijs de grip van het voorwiel op het wegdek te kort deed; het te ver naar achteren liggend zwaartepunt bij deze voorwielaangedreven recumbent (lekker woord, toch) is een wezenlijk nadeel. Maar het is en blijft een uniek ontwerp. Zo maken ze die niet meer.
Intussen om de hete brei heen draaiend, of kan ik het dichterlijker uitdrukken door te doen alsof ik een roofdier ben, dat in steeds kleinere cirkels op z’n prooi af gaat? En in plaats van de koe bij de horens te vatten, ga ik haar melken? Dat valt nog niet mee als ze de emmer omtrapt en haar staart in je gezicht zwaait.
“Nu eens geen Latijn als vultekst, maar gewoon Hollandse kost, peen met uien, of was dat Spaans? Koeterwaals! Hier is geen woord Frans aan! Ik zal de boel gaan hergebruiken, want om nou zo’n leuterverhaal helemaal voor jan doedel af te steken is natuurlijk zonde, hetgeen de paus misschien wat dat betreft zal onderschrijven, als ie ‘t zou kunnen lezen, maar hij had wellicht liever gezien dat ik zijn geliefde kerkjargon zou handhaven. Het mocht wat!
We gaan vrolijk verder met de tweede alinea, want het moet een beetje body hebben. Op z’n Engels, want ‘iets om het lijf’ is behalve minder bondig, waarschijnlijk ook te vaag, roept een ander beeld op, en dat niet alleen letterlijk! Eigenlijk ben ik zo langzamerhand aan het einde van mijn (alternatief voor) Latijn, het is al laat en ik heb vandaag lang genoeg zitten pielen aan deze site, die nog altijd in een proto-fase verkeert. Op de valreep nog een woordje Grieks.”