Of ie het nog kan, dat moesten we weten. Naast die van Tony in de vitrine. Zien en horen vergaan toch wel. Later die middag vraagt Ruby mij of ik bij hem de ramen zou komen zemen. Dach ’t niet, antwoordde ik resoluut, in de veronderstelling dat ie een grap maakte naar aanleiding van ons gepoetst aan de vitrinekap. Maar die ‘halfbroer’ van mij schijnt iets toegezegd te hebben. Die is daar van. Wat geeft het allemaal te denken.
We wisten dat de lift traag beweegt, maar bij een brandalarm wacht ie doodleuk ruim twintig seconden voordat ie naar de begane grond gaat, wat een verplichting is voor de veiligheid in zulke situaties. Onderweg van twee hoog kan je nog stoppen en uitstappen op tussenliggende verdiepingen. Die jongens van het onderhoud hebben iets niet goed afgesteld. In de studio is de sirene, die op de gang zit, niet goed te horen, wat fijn is om te weten voor de geluidsdichtheid van de ruimte, maar er gaat daar een extra signaalgever geplaatst worden.
Intussen sorteer je de aangevulde lampenvoorraad, zet je stekkers aan enkele staande armaturen opdat ze in de geaarde wandcontactdozen passen. Alle dozen zonder die beveiliging gaan in de ban; geen geklungel meer sinds we bij een officiële keuring gewezen zijn op ongewenste constructies, maar de goegemeente schijnt daar niet van op de hoogte te zijn. Gaan we een rood boekje schrijven?