Een lift die niet in beweging te krijgen is, parkeervergunningen die ontoegankelijk blijven, instellingen die slechts offline te raadplegen zijn, stappen die niet doorlopen worden, uren die niet vergoed worden, afspraken die afgezegd of verzet worden, boodschappen die niet overgebracht worden.
Kunnen we veranderen, het tij keren, is het onbegonnen, zinloos, of waanzin? Een stap terug, inbinden, afzien, zonder er door de omstandigheden toe gedwongen te worden? Zijn mensen die dat kunnen zeldzaam en geneigd het goede te doen, en wat bepaalt uiteindelijk de juistheid van het gevolgde pad?
Hopelijk zijn anderen niet afhankelijk van je vragen naar hun welzijn om het enigszins naar de zin te hebben, want dat schiet niet op. Je verwacht intussen (ook) niks meer van iemand, dat voorkomt een hoop teleurstelling. De vrijheid moet elke dag gevierd, maar ook gewonnen worden, en da’s een opgave, zegevieren niet gegarandeerd. Goddelijke arbeid verrichten in en aan de eigen hemel, of het duivels werk dat je door het slijk haalt.
It’s never been easier to propagate lies.