Je kan de mensheid opgeven, het voortbestaan van democratieën zien verdwijnen, de verminderende leefbaarheid van deze planeet voor vele soorten onderschrijven, en tegelijkertijd het voorbeeld geven dat niemand wil volgen. Zo willen we niet leven.
Niemand luistert, maar je hoort en ziet dat anderen de aandacht wel hebben en kan slechts hopen dat oren juist hangen. Bereid er naar te handelen? Niet iedereen wordt gestraft voor overdaad.
We wonen op een eiland en het water stijgt. Vanuit onze ivoren torens bestoken we elkaar, met vragen, antwoorden, kreten, verwijten, beschimpingen, verklaringen van liefde, oorlog, en af- of goedkeuring. De aandacht is afgeleid, verslapt, of vernauwd. Bruggen bouwen, verbindingen leggen, netwerken vormen.
Ok. Stilte. Niets. Maar vrede? Geen verdriet, geen eenzaamheid, geen pijn, dan ook geen plezier, verrukking, voldoening. Geen beklag, geen geluk, ook al zou het een uit het ander kunnen voortkomen, door de afwezigheid ervan. Er verandert niets, terwijl alles komt, gaat en verdwijnt. Wil je dat een ander zorgt dat jij ertoe doet, of kan je daar zelf voor zorgen?