De hele dag nerveus; allereerst om de vaatwasser, die niet bezorgd werd, over het op z’n plaats en aangesloten krijgen en het afvoeren van de oude. Niet veel wijzer na het bellen met de verkoper.
Op de terugweg, langs de Atjeh gegaan om de vrieswerkbank in te schakelen. Ik moest ’s avonds het alarm van Poffa’s weer inschakelen; zoals ik het vanochtend had uitgezet.
De mens is een plaag; een schier oneindige pandemie, maar we lopen wel een keer dood. En de meest welvarende groepen drijven de ondergang met de al dan niet gewenste snelheid in de door hen gewenste richting, die klaarblijkelijk richting een afgrond gaat, waarbij ze geloven en hopen nog te kunnen sturen en remmen, zonder echt te weten wat zich op die weg nog aan obstakels en gevaren te verwachten valt.