- Ik mag dan een mening hebben, maar deze heeft nauwelijks waarde wegens gebrek aan autoriteit. Geen status, geen merites, geen verhaal. Met alleen mooie woorden kom je er niet.
Ik spreek van geluk. Het is het ongeluk van anderen. Niet dat ik daar wel bij vaar, of uitsluitend. Waarom zijn we zo ongelooflijk stom, dat we onze onwetendheid niet willen onderkennen? Moet ik de vraag kunnen beantwoorden? Kan ik het überhaupt?
Er is geen zin, zoon, ze zeggen je moet het er zelf aan geven. Voorwaarden scheppen, opdat het je allemaal gemakkelijker afgaat, of voortdurend tegen beter weten in de moeilijkste weg kiezen. Schijt kom je altijd en overal tegen.
Maar wel dat ie vindt dat ie er toch paasbest uit moet zien ondanks het werk en de stolpersteinen die hij zo achterlaat. Stukje ducttape erover en je ziet er niets meer van. De baas zelf. Mooi verhaal? Niet dus.