Korte ei

Ik kijk tv, maar onthul niet wat, al zal de kabelmaatschappij het wel een beetje weten. En zo valt mij het hoge sukkelgehalte op in reclames. Wat is de psychologie daarachter? Ik snap dat oudere mensen graag mooie jonge mensen de producten die (ook) voor hen bestemd zijn aan zien prijzen, want dat is waaraan ze zich willen spiegelen, zo willen zij zichzelf (blijven) zien.
Maar wie wil vertegenwoordigd worden door de sullige goedzakken, zich vereenzelvigen met die slappe oetlullen, bevestigd, op z’n plaats gezet, gekarakteriseerd en gekarikaturiseerd door de eikels die als antihelden de meest alledaagse wereldse goederen aanprijzen?
Want ’t gaat niet over snelle auto’s, scheerbenodigdheden of herenmode; daar hebben ze stoere en knappe modellen voor, onwaarschijnlijke actors in de voorgestelde omstandigheden en verrichte vaardigheden. Het zijn juist sleurtrekkers die voorstellen dat het kleurloos kan en smakeloos mag.
Zulke nuchterheid is misschien iets voor vrouwen, of het feminine in mensen, maar mooi dromen hoort ons toe, ons land, ons volk: en dat is dan driehonderd gram dogshit!