Bijna de helft van onze tijd dagdromen we en in piekeren zijn we geoefend. Weinig zinvol, stress-verhogend voorbij een niveau dat die druk effectief en gezond is. Het antwoord is aandachtigheid, zo ongeveer mediteren op het ‘nu’, bewust zijn van het moment, van hetgeen je dan doet.
Of het pijnzen inzetten voor het doen ontstaan van nieuwe ideeën, wat we voornamelijk schijnen te bewerkstelligen door verschillende verzinsels te mengen; geen rechtlijnig deduceren, maar toevallig en intuïtief te werk gaan. Het werkt zelfs met verder zinloze verhalen.
Gooi de tijd in de mix en herinneringen en ervaringen – van alles dat niet uit het kortetermijngeheugen komt – en het brouwsel explodeert, is walgelijk, mogelijk giftig, of zou wonderlijk geurend en smaakvol kunnen zijn.
Ons geheugen is selectief, in staat de voor een bepaalde situatie onwelgevallige herinneringen buiten te sluiten, en (dus) ook niet zonder meer betrouwbaar. Constructief kan je er weinig mee, tenzij het een en ander geschraagd wordt, met feitenmateriaal bij voorkeur.
Ik verlang terug naar het kale leven, romantisch karig comfort, zonder vooraf koude, honger en vuil te voelen. Kale muren, vloeren, verveloos hout, een schamele inrichting, spullen waar de geschiedenis vanaf druipt, in een ruige omgeving, een troostvol landschap.
Goed, je kan beter je best doen. Dat je niet denkt zonder oefening of inspanning iets voor elkaar te krijgen behalve op goed geluk, of omdat er niets voor nodig is. Geluk dat zo geronnen blijkt.