Niet alles is vast te leggen, toch? De stroom van bewustzijn, zo die er is. Al het onstoffelijke dat verloren gaat; er zijn geen her te gebruiken deeltjes die resteren. Het zou de donkere stof in het heelal kunnen zijn, anders.
Hans Abelman [17-2-1940] heeft gisteren zijn werktafel met glazen blad gebracht, maar is zelf niet boven geweest; de chauffeur en sjouwer [1975] werd per uur betaald, zo leek het. Het ding staat in delen in de voormalige slaapkamer. Verder is er niets blijven hangen.
Als het maar goed gaat, dat het voor de eeuwigheid is en niet binnen tien jaar opnieuw moet worden gedaan, of voor het eind van het jaar, voor het eind van de maand, want dan moet er nog veel meer. Morgen ziet alles er anders uit, is het droog, stilte voor de storm, die na het feest komt, maar met een andere bijeenkomst, en een film, vuile rijplaten voor de deur. Is het geen modder, dat zit er wel stucstof aan je zolen. Je blijft vegen en zuigen.
Aldoor moet je opladen
jezelf en de apparaten
niet tot het maximum
niet van het minimum
jeuk, jeuk, jeuk